2012-Hell Militia-Jacob’s Ladder

Οι Hell Militia ανήκουν στην κατηγορία με τις Black Metal μπάντες που ξεκίνησαν ως project ξεχαρμανιάσματος και σταδιακά γίνονται βασική μέριμνα για τα μέλη τους. Βλέπετε οι Arkhon Infaustus είναι σε στάση εργασίας μετά το κομψό Orthodoxyn, οπότε ο Guillaume Warren είναι ελεύθερος. Δίπλα του ο γερόλυκος Meyhna’ch [εντάξει ξέρω είναι μόνο 36, αλλά τον αναφέρω συνέχεια με τέτοια προσωνύμια για την συμμετοχή του στο πιο καμένο Black Metal οικοδόμημα που έγινε ποτέ (Les Légions Noires)] σταμάτησε πλέον τους Mütiilation (έτσι μας λέει, εγώ δεν τον πιστεύω) και κάνει τσαχπινιές  με τους Sektemtum ή σοβαρότερες δουλειές όπως η παρούσα. Πέρα από αυτά, οι Hell Militia θα γίνουν ακόμα πιο γνωστοί φέτος μιας και πραγματοποίησαν δεύτερη μεταγραφή και σε μεγαλύτερη εταιρεία αυτή την φορά. Η Γαλλική Season Of Mist (αν και αρκετά εμπορική στις επιλογές της εδώ και χρόνια, κάνει επιτέλους και μια μεταγραφή ουσίας) είναι η νέα κάτοχος της υπογραφής τους (η πορεία τους μέχρι σήμερα ήταν Total Holocaust σε Debemur Morti) και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι προϋποθέσεις για την τρίτη Full-length κυκλοφορία με τίτλο Jacob’s Ladder.

Οι Γάλλοι φέτος περπατούν λίγο παραπέρα τις ιδέες του Last Station On The Road To Death. Εκεί είχαν κατεβάσει τις ταχύτητες, ψάχνοντας μιαν άλλη υφή λίγο πιο ατμοσφαιρική και υποχθόνια αλλά χωρίς να φαλκιδεύουν τον Metal χαρακτήρα τους ηχητικά. Στο συνθετικό κομμάτι θα βρούμε μια συνταγή με αρκετές επιρροές από την Γαλλία των zeros αλλά και κάποια ακόμα σημεία του μαυρομεταλικού χάρτη, πάντα ομογενοποιημένα στην προσωπικότητα τους. Συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν το σύνολο είναι μοιρασμένο σε ταχύτητες και ένα δηλητηριώδες ατμοσφαιρικό Low tempo, που καίει μοσχολίβανο.

Ετοιμαστείτε λοιπόν για υποψιασμένες στριφνές riff θέσεις, κυκλοφοριακή ηρεμία μ’ εξάρσεις αλλά και μελωδικές γραμμές που δεν ενοχλούν τον νεοκασετολάγνο ακροατή της εποχής μας. Ο ήχος είναι προσεγμένος ειδικά στα τύμπανα και τα φωνητικά, βγάζοντας προς τα έξω μια αρτιότητα χωρίς καλλίγραμμες κινήσεις και δύναμη χωρίς μυϊκή επίδειξη. Τέλος τα Samples αλλά κυρίως οι κιθάρες έχουν τον ρόλο του πλοηγού στ’ ατμοσφαιρικά ύψη, αιχμαλωτίζοντας την προσοχή του ακροατή μετά την επιθετική διακύμανση αλλά κυρίως σε συσχέτιση μαζί της. Ειδικά το τελευταίο σημείο είναι αυτό που με γοήτευσε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στο φετινό τους πόνημα.

Εδώ λοιπόν θα βρούμε, την late Arkhon Infaustus λατρεία στα riff (=Deathspell Omega δάνειο με χαρακτήρα) συνδυασμένη με την ταχύτητα και φωνητικά στην θεσπέσια διάσταση που πάντα εκστόμιζε ο Meyhnach (Jacob’s Ladder). Αμέσως μετά χιλιόμετρα με μικρές παύσεις μελωδικών riff και ρυθμικές πορείες σε Metal θέσεις μέχρι την ενοποίησή τους (Jonah). Για ν’ ακολουθήσει μια Low tempo διήγηση με samples που αστράπτει μ’ αξαίσιο τρόπο, κερνώντας θειάφι ενταγμένο στην ταχύτητα (Sternenfall). Για να φτάσουμε στο δαιμονικό Death Worship που μεγαλώνει τη μέθη μέχρι να μπει σε μια έκφραση παρόμοια με το Concrete Satan των Apollyon Sun. Στο Black Projector ελλοχεύει η αντίστροφη κίνηση με τους κυβερνήτες του ταξιδιού να ξανοίγονται σε λεωφόρους, κάνοντας γερές στάσεις για την απαραίτητη δέσμευση ενέργειας μέχρι να παρεκτραπούν εκ νέου. Εδώ θα βρούμε και την συνέχεια του The Pig That Became A God με το The Second Coming Of The Pig που ορίζει την Black Metal επιθετική ατμοσφαιρικότητα και μας συνοδεύει μέχρι την κομματάρα Deus Irae. Εκεί θα λάβει χώρα μια άψογη ομογενοποίηση του groove αλήτικου ήχου και του επικά διακείμενου τελολογικού Black Metal. Τέλος με τον ατμοσφαιρικό λάκκο του Jericho, το οποίο θα ολοκληρωθεί στις μελωδικές γραμμές παλαιού γαλλικού τραγουδιού από γραμμόφωνο.

Οι Γάλλοι στα mid/late zeros έβρισκαν θέση στα playlist μας, την κερδίζουν άνετα στο παρόν και θα εξακολουθήσουν να το καταφέρνουν μελλοντικά αν πορευτούν αμετάκλητα στην ατραπό τους. Θεωρώ πως το φετινό album ανήκει στην μικρή λίστα με τις καλές προτάσεις της χρονιάς, αλλά όπως και οι λοιπές που υπάρχουν εκεί, δεν διαθέτει αυτό το «κάτι παραπάνω» για να την πεις σπουδαία. Οι Hell Militia έχουν κάτι αληθές να μεταδώσουν και το καταθέτουν πάντα, παράλληλα σέβονται τις επιρροές τους και δεν ξεκωλιάζουν καμιά από τις μπάντες που δανείζονται.