2010-Prosanctus Inferi-Pandemonic Ululations of Vesperic Palpitations

Την τελευταία ημέρα του περσινού καλοκαιριού μας ήρθε το ντεμπούτο των Αμερικανών από το Οχάιο. Οι Prosanctus Inferi ξεκινούν μ’ ένα ιδιαίτερο και πολύ ταιριαστό με την μουσική τους εξώφυλλο. Ουσιαστικά είναι ένα τμήμα του πίνακα “Head I” που σχεδίασε ο Βρετανός Francis Bacon πίσω στα 1948. Τόσο αυτή η παράλογη μορφή του παραμορφωμένου κεφαλιού, όσο και το Logo της μπάντας μεταφέρουν έξοχα με μια εικόνα την μουσική πληροφορία που θα βοούμε να κείτεται στο εσωτερικό του album.

To Pandemonic Ululations of Vesperic Palpitations είναι μια πυκνή φυλλωσιά ακιδωτών φύλλων γεμάτα ιστούς και παράξενες μορφές ζωής, είναι μια αβυσσαλέα θαλπωρή που τυλίγει στοργικά τον αβοήθητο της αστικής συντέλειας, είναι η μιζέρια μετά την μικρή χαρά, είναι η χαιρέκακη ειρωνεία που χασκογελά δίχως οίκτο μπροστά στην ερωτική απογοήτευση, είναι μια ζοχάδα, κατσάδα και αηδία στο αλλοπρόσαλλο της συναισθηματική ανωριμότητας, είναι μια οριστική συντριβή στο απόκρημνο τέλος. Το Black/Death των Profanatica (πλέον καλόγριες με μούσια) και των Blasphemy βολτάρει εκεί που ζει η οπαδική λιτανεία των Black Witchery και κάνουν μαζί κομμάτια grind διάρκειας και Death δρασκελισμών. Το album στηρίζει την κουλτούρα της ηχητικής υπερβολής των Archgoat και δημιουργεί μια λίμνη δυσωδίας προτρέποντας τον ακροατή σε μια γερή εκτόνωση κάθε ζωώδους ενστίκτου. To Pandemonic Ululations of Vesperic Palpitations είναι το soundtrack που παίζει στο χολ της κόλασης, για να σε καλωσορίζει ο ροσσονέρι διαβολάκος που κερνά πορτοκαλάδα και κρουασάν πριν το καζάνι του Ταγματάρχη που υπηρετεί. Ο ήχος είναι μουντός σαν το γκρίζο χάραμα, μια μουτζούρα που θολώνει το χαρτί, άχρωμος και βαλτώδης, αφιλόξενος, ξένος. Μόνο μπουντρούμι εδώ, μόνο σαπίλα. Παράσιτα μεγαλώνουν στ’ άρρωστα κορμιά των φυλακισμένων…

Ατού είναι τα τύμπανα του Antichristus (αυτοκτόνησε το 2010) ο οποίος  δεν συνθλίβει μόνο με ρυθμικούς καταποντισμούς αλλά βαδίζει σε πλαίσια αλλαγών δίνοντας ιδιαίτερο τόνο στο κάθε πέρασμα. Δίπλα του ο μάστορας Jake K. (ο έχων «γαμώ τις χωρίστρες») χλομιάζει κάθε τυμπανιστική ορδή με μπασογραμμές και riffάρει με άστατο και ακούραστο τρόπο. Η φωνή εκπέμπει την νεκρική λατρεία με ύφος ξεψυχισμένου εν μέσω μιας χασμωδικής άρθρωσης. Μάλιστα είναι τόσο άναρθρες οι κραυγές του Jake που δεν έχεις καμιά ελπίδα κατανόησης της λεκτικής έκφρασης ακόμα και με το (βαρύ χαρτονένιο δισέλιδο) booklet ορθάνοικτο. Στην σύζευξη των παραπάνω θα βρούμε μια ενοποίηση της φασαρίας με μικρές τεχνικές τσαχπινιές ταχύτητας που τσακίζουν τον ακροατή που λατρεύει την υπολανθάνουσα math τζούρα (στιλ Portal, Mitochondrion). Το στιχουργικό πλαίσιο είναι γεμάτο υπερβολές και λατρείες προς ανακάλυψη. Το μόνο που έχω να πω γι’ αυτό είναι πως: ululation is a long, wavering, high-pitched sound resembling the howl of a dog or wolf with a trilling quality. It is produced by emitting a high pitched loud voice accompanied with a rapid movement of the tongue and the uvula. The term ululation is an onomatopoeic word derived from Latin. It is produced by moving the tongue, rapidly, from left to right repetitively in the mouth while producing a sharp sound.

Τέλος με τα πολλά λόγια, το album κρατά μόνο 25 λεπτά και εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να το εγκωμιάζουμε άλλο με πολυλογίες. Εδώ έχουμε μπουντρούμι, μπουντρούμι, μπουντρούμι και σαπίλα, σαπίλα, σαπίλα, γαμώ τη πουτάνα…Αποτρόπαιο Black/Death για τους λίγους και εκλεκτούς κοπρολάγνους, εσύ θα φας σκατά?

(Αφιερωμένο στο μεγάλο τους οπαδό και σωσία του Fenriz από την Λειβαδιά)

Advertisements

2010-Von Goat-Septic Illumination

Πέρασε ολάκερη η ιστορία ενός νέου είδους μουσικής από την εποχή των Von. Έγιναν σημείο αναφοράς των παλαιών και έμειναν χαραγμένοι στην μνήμη όλων όσων τους άκουσαν μέσα από την γνησιότητα και το πηγαίο τρόπο έκφρασής τους. Ο Shawn Calizo επέστρεψε μετά από πολλά χρόνια με όρεξη και μέσα στο 2010 κυκλοφόρησε σε Dvd δυο παλιές συναυλίες των Von καθώς και ένα 7 ιντσο. Ήταν φανερό ότι ήθελε να τους επαναδραστηριοποιήσει αλλά δεν το έκανε για λόγους που προσωπικά δεν γνωρίζω. Παράλληλα με όλα τα παραπάνω έκανε κάποιες live εμφανίσεις παίζοντας τα παλιά κομμάτια των Von κάτω από το όνομα Von Goat, εξ’ αυτού δεν ήταν δα και εντελώς ξαφνική η κυκλοφορία του Septic Illumination.

Το μαγικό intro είναι εδώ για να μας προϊδεάσει, αμέσως μετά θα παρακολουθήσετε ένα νέο κράμα που αποτελείται από μελωδικό Βlack/Death σε Low tempo ρυθμούς, με ήπια ξεσπάσματα και ύφος αποξηραμένο στα όρια μαρασμού. Παρακολουθείστε μ’ ενδιαφέρον την χρήση της κιθάρας σε κομμάτια όπως το My God Your God, (Intro) Syringes, (Intro) Poison, Private Horror (κομματάρα και η καλύτερη απόδοση του wrest) τα οποία σκίζουν με την παράλληλη συμπόρευση της μελωδικότητας και του Βlack/Death πηγαδιού. Σταδιακά θα αποκαλυφθούν τα κρυμμένα backround riff και τα ταχύτατα μικρά solos ενώ το ρυθμικό κομμάτι θα κοπανάει αβέρτα. Ο Wrest είναι στις επάλξεις και ολόκληρο το μαυρομεταλικό San Francisco είναι εδώ ενωμένο, τολμώ να πω ότι η επιλογή του ήταν περισσότερο θέμα χαρακτήρα και hype παρά ικανότητας, για αν μην παρεξηγηθώ δεν λέω ότι δεν είναι καλός drummer απλά λέω ότι κατάφερε και έγινε μια απόλυτα σεβαστή μορφή για ολόκληρη την Black Metal κοινότητα γιατί πάνω απ’ όλα έκανε ότι μπορούσε σε δημιουργικό επίπεδο.

Στις πρώτες ακροάσεις είναι λογικό κάποιος που δεν έχει την απαιτούμενη προϋπηρεσία στα Blackοdeath να μην μπορεί να τεμαχίσει την οχλαγωγία, σταδιακά αυτό θα αποκατασταθεί αποκαλύπτοντας τις ομορφιές του. Τα φωνητικά είναι στο όριο του ήχου της «αρκούδας» αλλά θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με τον ήχο της φωνής ενός άρρωστου υπέργηρου ή ενός βαριά τραυματισμένου ενήλικου. Ουσιαστικά είναι μια ψιθυριστή άβυσσος αντάξια του ονόματος που έχει ο Calizo.

Η Death Metal θεματολογία είναι καταδεκτική και της μουσικής κατεύθυνσης που παίρνει το album. Η αισθητική του είναι σε επίπεδα του σήμερα μεταφέροντας την συναισθηματική κατάσταση του προχθές και ένα αδιάκοπο μελωδικό σκέρτσο από τον τάφο. Η κατανόηση σε μια τέτοια μουσική κατεύθυνση μπορεί να έρθει μονάχα μέσα από την επανάληψη, αν όμως ο ακροατής δεν ψηθεί να προχωρήσει το σύνολο θα παραμείνει ένας Septic Illumination σε θεωρητικό επίπεδο. Στην περίπτωση όμως που το βήμα γίνει ο Σηπτικός αυτός φωτισμός θα ξεκινήσει ν’ αναπτύσσεται μέσα του, από τούδε και στο εξής μια νέα πραγματικότητα θα είναι ορατή γι’ αυτόν και θα μπορεί να συμμετέχει σε εγκεφαλικό επίπεδο.

2010-Profanatica-Disgusting Blasphemies Against God

Το 2009 πάθαμε σοκ με το δεύτερο Full-length των Havohej, μιλάμε για μια επίθεση χωρίς έλεος μόνο με τύμπανα και φωνή. Ήταν λοιπόν λογική συνέπεια να βαρέσει κόκκινο το οπαδιλίκι μας για τον μεγάλο Paul Ledney και να περιμένουμε εναγώνιος τις επόμενες κινήσεις του. Φέτος λοιπόν έμελε να ξυπνήσει για εμάς από την άβυσσο έναν από τους μεγάλους παλαιούς. Οι Profanatica λοιπόν τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους κάνουν νέο Full-length και επιτίθονται. Μιλάμε μόλις για το δεύτερο ολοκληρωμένο album για μια μπάντα που έκλεισε εικοσαετία με μικρές και απόλυτα εύστοχες κινήσεις, κάνοντας δηλαδή μόνο Demo & Ep την πρώτη δεκαπενταετία της ύπαρξής της.

Στο Disgusting Blasphemies Against God θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον αποτρόπαιο ψυχισμό του Paul Ledney, ο Αμερικανός είναι ένας αθυρόστομος «ποιητής» με χιούμορ και τα όσα γράφει δεν λέγονται, μιλάμε για την απόλυτη εφαρμογή του τίτλου, ασχήμιες και μόνο ασχήμιες, μια αποτρόπαια εκφραστική ηθική. Στον ήχο θα έρθουμε κοντά στον απόλυτο βόρβορο, δηλαδή έναν βούρκο από λάσπη και ακαθαρσίες που αναδύουν την δυσοσμία ενός απαράμιλλου οχετού. Από την πρώτη νότα μέχρι και την τελευταία δεν υπάρχει κανένα μα κανένα σημάδι φωτός και όσο προχωρούν οι ακροάσεις ξεχνάμε ακόμα και την φωτεινότητά του. Ο ήχος είναι βγαλμένος από τα ανήλιαγα έγκατα μιας σπηλιάς που το ανθρώπινο γέλιο δεν ακούστηκε ποτέ. Εκεί κάτω όλα είναι πηχτά και σε ρουφούν ακόμα πιο βαθιά στην πνιγερή άβυσσο, σαν μια μικρή λίμνη με κινούμενη άμμο που ξέρεις καλά ότι αν βρεθείς μέσα της δεν την γλυτώνεις.

Μουσικά το ομιχλώδες και στιβαρό rhythm section κουβαλά επάνω του ολόκληρο το album, όλα είναι θαμπά από την πρώτη έως και την τελευταία νότα. Το μπάσο του John Gelso είναι πανταχού παρόν ρίχνοντας πινελιές γκρίζου στο μελανό drumming του αρχηγού, ο οποίος παίζει με όρεξη και είναι καταιγιστικός. Τα φωνητικά είναι αφιλόξενα χωρίς οίκτο σαν το γκάρισμα ενός άσπλαχνου και άτιμου ζόμπι, με highlight την συναυλιακή διάθεση του Paul Ledney που φωνάζει τον τίτλο στα περισσότερα κομμάτια πριν αυτά ξεκινήσουν. Τελευταία άφησα την κιθάρα η οποία κάνει την διαφορά στο φετινό εγχείρημα. Οι Profanatica επικέντρωσαν τις συνθέσεις τους στα riff που είναι μακρόσυρτα σε παράλληλη συμπόρευση με τον απύθμενο ρυθμικό λάκκο κάνοντας το σύνολο να μοιάζει περισσότερο τεχνικά σχεδιασμένο από όσο στο παρελθόν. Αυτό είναι μάλλον και η βασική καινοτομία από τον κύριο όγκο του Black/Death που χρησιμοποιεί την κιθάρα σχετικά τυπικά. Από τα κομμάτια ξεχώρισα α Covered In Black Shit, Crush All That Is Holy Defile και Excrement Sacrosanct.