2010-Vinterriket-Zwischen Den Jahren

Αν κάποιος μου πει το όνομα Vinterriket, θα χαμογελάσω και θα χαρώ ιδιαίτερα. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα μια κυκλοφορία τους εδώ και αρκετό καιρό για να γράψω δυο πράγματα για τον συμπαθή Γερμανό και όλα όσα έκανε μέσα στα zeros. Μάλιστα η τύχη με βοήθησε μιας και έβγαλαν αυτό το ep δίνοντας μου λίγο παραπάνω χώρο για μια ιστορική αναδρομή. Εσείς βάλτε σκούφο, γάντια και κασκόλ φτιάξτε ένα τσαγάκι του βουνού και πάμε.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από μια άλλη αρχή, ο Christoph Ziegler που είναι ο μόνος άνθρωπος πίσω από τους Vinterriket έπαιξε για ένα φεγγάρι Keyboards στους δικούς μας Nocternity. Αργότερα αφιερώθηκε στα δικά του project από τα οποία οι Vinterriket είναι το μεγαλύτερο και εδώ αρχίζει η πλάκα. Ο Γερμανός έκανε μέχρι σήμερα και 59 κυκλοφορίες!!! (Full-length, Compilations, Demo, Ep, Split & Dvd) γεγονός που είναι φυσικό ν’ αντιμετωπιστεί αρνητικά. Οι Vinterriket όμως έχουν κάνει διάφορα πράγματα και σε όλα υπάρχει μια κοινή αναφορά στο Landscape περιεχόμενο τόσο στιχουργικά όσα και στα εξώφυλλα που επέλεξαν. Ειδικά στο θέμα της αισθητικής ο Ziegler έχει κάτι τόσο συγκεκριμένο στο μυαλό του που φτάνει σε σημείο να σε μπερδεύει με τα τόσο ίδια εξώφυλλα που επιλέγει. Παίζει δηλαδή να πας ν’ αγοράσεις ένα album και τελικά να πάρεις άλλο.

Μουσικά το εγχείρημα των Vinterriket ήταν το Synth/Keyboard Soundtrack και για να μην κρυβόμαστε πίσω από τις ταμπέλες ο άνθρωπος απλά ηχογραφούσε ότι έγραφε στα πλήκτρα/πιάνο/pc και αυτό ήταν ένα Soundtrack σε Ambient πλάνο με φόντο τα χιονισμένα βουνά, τα χιονισμένα δέντρα και όλη γενικά την κουλτούρα του λεγόμενου ηχοτοπίου. Έτσι μπορεί να γίνει κατανοητή και η ποσότητα των κυκλοφοριών αφού στηρίζονταν σε normal φόρμες πολύ πιο κοντά στην συνοδευτική μουσική παρά στις συνθέσεις και τα τραγούδια. Εντούτοις σε όλες αυτές τις μελαγχολικές πορείες κουβαλά την πρέπουσα μαυρομεταλλική σκοτεινιά με την απαραίτητη αφέλεια, δηλαδή αυτή την ρομαντική απλοϊκότητα του απόλυτα κατανοητού που όμως σε ταξιδεύει. Η κύρια του επιρροή είναι ο Varg Vikernes και οι Burzum σε όλες τις περιόδους και τις εκφάνσεις τους, με την ειδοποιό διαφορά ότι ως Γερμανός είναι πιο απλός και αν θέλετε άμεσα κατανοητός σε όσα κάνει. Στα ακούσματά του υπάρχει ο Mortiis αλλά και οι Ildjarn, όταν ο Ildjarn παράτησε λίγο το γαμάτο ξυλίκι και έπαιξε με την αύρα της φύσης. Στο έργο του Christoph θαρρώ πως ξεχωρίζουν ιδιαίτερα το Winterschatten του 2003 στο οποίο θα βρούμε την πιο σοβαρή εισχώρηση του Black Metal σε όλα τα παραπάνω αλλά και πιο electro κόλπα καθώς και το μελαγχορομαντικό Horizontmelancholie του 2009 που απλά πλέει σε πελάγη αισθαντικότητας σαν καλός τροβαδούρος (προσέξτε την κομματάρα Bergtal).

Φτάνοντας λοιπόν και στο παρόν ep που έκαναν μέσα στο 2010, τα πράγματα έχουν γίνει περιέργως Black Metal, παίζει μάλιστα και περισσότερο από πότε. Στα είκοσι λεπτά του θα βρείτε αξιοπρεπές Pagan ύφος με mid tempo ροές και μικρά break με μελωδικά περάσματα. Στο Quatembersturm ξεσηκώνουν το Paa Evig Vandring των Ancient όταν αυτοί ήταν στα ντουζένια τους και προχωρούν κάνοντας αυτό που γουστάρει πολύ ο ακροατής του σήμερα, δηλαδή το black metal με ολίγη από ambient. Αργότερα θα βρούμε και μερικές ταχύτητες κάτω από τα σπαρακτικά φωνητικά που είναι μπροστά και στα τρία κομμάτια σε αντιδιαστολή με το παρελθόν που είχαν βοηθητικό ρόλο.

Η μπάντα αυτή ανήκει σε όσους θέλουν να χαθούν σε μια κατάσταση που δεν θα μεταβληθεί ουσιαστικά. Για όλους τους υπόλοιπους δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα αρέσει ο Γερμανός και όσα έχει κάνει, μπορώ όμως να πω ότι είναι ικανός να σας ταξιδέψει σε γνωστά μονοπάτια με τρόπο ιδανικό. Στην περίπτωση που το καταφέρει μπορείτε πέρα από τις πολλές ακόμα κυκλοφορίες των Vinterriket να ελέγξετε και τους Fräkmündt (που συμμετέχει και βοήθησαν στους στίχους του παρόντος ep) αλλά και τους Atomtrakt που παίζουν σε άλλος ύφος αλλά το χιόνι, χιόνι…

2010-Sylvus

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες νέες μπάντες ξεπηδούν από τον Καναδά, αν εκτιμήσει κανείς τα γεγονότα θα δει πως η νέα Metal γενιά στον παγωμένο βορρά είδε στο Black Metal τον φορέα των ιδεών που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μέσο επικοινωνίας με την φύση και ίσως αν το πάμε ακόμα πιο πέρα να είναι το μετεφηβικό αυτογνωσιακό μονοπάτι που βοηθά σε χαλεπούς καιρούς την ατομική πορεία. Η αλήθεια είναι πως ο Καναδάς δεν διαθέτει κάποια αρχαία παράδοση όπως η Νορβηγία που θα ήταν πρόσφορο έδαφος μελέτης και ανάπτυξης ενός concept, αλλά να σας πω την αλήθεια καλύτερα μιας και αυτό δίνει την δυνατότητα της άμεσης επαφής με την φύση και το πραγματικό της πρόσωπο.

Η νέα αυτή γενιά έχει και μια ιδιαιτερότητα, άκουσε black metal με έναν πιο ανοιχτό τρόπο, μαθαίνοντας γι’ αυτό από όσους μεταλαμπάδευσαν στα zeros την αγάπη των Νορβηγών για τα δάση και την παράδοση. Προσωπικά δεν μου μίλησαν ποτέ τόσο έντονα οι Drudkh ή οι Windir, αλλά όταν όλο το γήπεδο φωνάζει το όνομά των πρώτων ποιος είμαι εγώ για ν’ αρνηθώ την ύπαρξή τους. Οι Sylvus μάλιστα έχουν τοποθετήσει και τις δυο αυτές μπάντες στις βασικές τους επιρροές, μαζί με μεγαθήρια του χώρου όπως οι Emperor, Bathory και οι Darkthrone. Στις αρχικές πληροφορίες για την μπάντα πρέπει να προσθέσουμε ότι ξεκίνησαν τα 2-3 τελευταία χρόνια και δεν έχουν υπογράψει ακόμα σε κάποια εταιρεία.

Μουσικά όπως είναι φυσικό ζητούν να φτάσουν σε μια εναρμόνιση με την φύση και έχουν βαλθεί να κλέψουν κάποιες από τις επόμενες ακροάσεις μας. Μέσα στα τριάντα λεπτά του ερασιτεχνικού πλην τίμιου full length τους μας παρουσιάζουν ένα κράμα του early Viking Black Metal, το οποίο σημαίνει παλαιοί και καλοί Enslaved στην δύναμη και την ταχύτητα και μια μικρή αίσθηση μελωδίας μέσα από παύσεις είτε με ακουστική κιθάρα, είτε με low tempo ρυθμούς και solo. Εκεί που με κέρδισαν ήταν στον συνδιασμό και την ατμόσφαιρα μιας και είναι ιδιαίτερα μεταδοτικοί αν και τα τύμπανα ή κάποια τυπικά riff μπορεί να χαλούν λίγο το σύνολο. Τα φωνητικά είναι κοντά στο σχίσιμο των Wolves In The Throne Room αλλά νομίζω ότι πιάνουν και λίγο το ύφος ή αν θέλετε τον τρόπο που χρησιμοποιεί ο Nathan. Ξεχώρισα το ΙΙΙ (γαμώ τα riff από την μέση και μετά) αλλά και στο εναρκτήριο ή το τελευταίο, χωρίς να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα δυο υστερούν πολύ. Έχω την αίσθηση ότι μια εταιρεία σαν την Eternal Warfare θα μπορούσε να ενδιαφερθεί τα επόμενα χρόνια και εμείς να ακούσουμε κάτι πολύ καλό μιας και η μαγιά υπάρχει είδη.

2010-Jumalhämärä-Resignaatio

Η Φιλανδία διαθέτει έναν πολεμοχαρή και εκκωφαντικό ήχο στο Black Metal της, βγάζοντας έναν επιθετικό χαρακτήρα και μια τάση για ξεφάντωμα. Βέβαια στις μέρες μας δεν μπορείς να μιλήσεις εύκολα για τοπικές σκηνές με ηχητικές ιδιαιτερότητες, μιας και όλοι τρώνε από τα πιάτα των βασιλιάδων του είδους από όπου και αν κατάγονται αυτοί. Η Jumalhämärä είναι μια περίεργη περίπτωση που μας έρχεται από το παρελθόν με μια τάση για αναζήτηση, οπότε κάθε σκέψη για Φιλανδικό ήχο εδώ την ξεχνάμε. Οι δυο γνωστοί του Mikko Aspa και οι φίλοι τους θέλουν να μας ανταμείψουν μέσα από έναν συρφετό ανακατωσούρας και την δυναμική που σχηματίζει το δομημένο συνθετικό χάος.

Για να βρούμε όλες τις κυκλοφορίες τους πρέπει να ψάξουμε Bloggers πιότερο πωρωμένους πράγμα όχι και τόσο εύκολο. Σε όσα μπορείτε να βρείτε, το Demo του 1999 Blossom Of Revulsion σχηματίζει ένα τυπικό Black Metal σύνολο κοντά στα όρια του μετρίου αλλά αυτό που είχα ξεχωρίσει και μετέπειτα αγοράσει ήταν το πολύ καλό Ep του 2007 Slaughter The Messenger. Εκεί είχαμε κάτι διαφορετικό, κάτι που ξεχώριζε κυρίως ηχητικά, ένα σύνολο λίγο ψυχεδελικό, λίγο υποψιασμένο με αρκετά καλές μελωδίες και low tempo θεμέλιο. Τα Black Metal φωνητικά ζούσαν την ίδια λογική, σε πιο συναισθηματικές εκφράσεις μέχρι έλθει το άγγιγμα από το γνωστό Φιλανδικό κοπάνημα και ανέβει η ένταση του για λίγο.

Εντάξει τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στο εδω και τώρα την εποχή του Resignaatio ενός αργοπορημένου ντεμπούτου μιας και οι Φιλανδοί δεν είχαν κάνει Full-length μέχρι σήμερα. Μέσα του θα βρούμε ακατάπαυστο ρυθμικό μέρος που όμως διέπεται από τάση για δομή και φωναχτά φωνητικά που τριπλάρουν τον ακροατή για την είσοδο μιας κρυφής μελωδίας (Ecstacy In Blood. A Ballad). Έπειτα στο πολύ καλό Storm Is Coming οι ταχύτητες θα πέσουν σε Doom επίπεδα για να λάβει την σκυτάλη το χάσιμο που τελικά κάνει μια φασαριόζικη στροφή για να φτάσει σε πιο μελωδικά και απολαυστικά σημεία. Το μεταλλικό Haul είναι πιο προσιτό στ’ αυτιά του ακροατή, εδώ τα φωναχτά φωνητικά σε φτιάχνουν πολύ για να έλθει το μελωδικό 596 να ρίξει τις ταχύτητες και να μας ταξιδέψει σε γαλήνια νερά με τα πανέμορφα καθαρά και μελωδικά φωνητικά του T. Lind. Στο ομότιτλο ο ίδιος φτάνει πολύ κοντά στον Niklas Kvarforth κάτι που προσωπικά δεν βλέπω τις περισσότερες φορές και με καλό μάτι. Το album κλείνει με τον χορό του ουρλιαχτού σε μια χαώδη κατάσταση που δημιουργεί το εναλλακτικά θορυβώδες και low tempo παίξιμο του Of Enlightenment And Righteousness Pt. II.

Δεν θέλω να μιλώ για Avant Garde και κουραφέξαλα, ειδικά με τον τρόπο που βλέπω να εισάγουν τον όρο αυτό οι εταιρείες. Είμαι αναγκασμένος όμως να γράψω τις δυο αυτές λέξεις μέσα σε αυτό το κείμενο για να τις δει ο ακροατής που τις ψάχνει. Προσωπικά απήλαυσα αρκετά το σύνολο αλλά νιώθω πως εμφανίζει πολλά στοιχεία σε μια δυσνόητη αναμόχλευση ίσως στον βωμό της υπερπροσπάθειας για κάτι πολύ καλό.

2010-Arckanum-Sviga Læ

Είμαι οπαδός της cult έκφρασης του Black Metal ειδικά αν αυτή εμφανίζει μια συναισθηματική τάση που είναι ικανή να ξυπνήσει μέσα μου κάτι που κοιμόταν βαθιά. Τα πρότερα χρόνια δεν καταλάβαινα τίποτε, πλέον νιώθω ότι ταυτίζομαι σε τέτοιο σημείο με τον Shamaatae που θέλω αύριο το πρωί να φορέσω την κάπα με την κουκούλα/μάσκα ν’ αρπάξω το τσεκούρι και να πάω στην δουλειά. Ο Σουηδός έριξε μια γερή απομόνωση για δέκα χρόνια φτιάχνοντας μονό 7 ίντσα και split αραιά και που, για να επιστρέψει με ολοκληρωμένη δουλειά στα late zeros μετά την γενικότερη αναβάθμιση του είδους. Το 2008 με το Antikosmos έβαλε μια νέα βάση και πέρσι με το ÞÞÞÞÞÞÞÞÞÞÞ σφράγισε την παραμονή του στην χώρα του μαύρου μετάλλου για τα καλά. Μιλάμε βέβαια για μια μπάντα που θα έπρεπε να έχει λάβει πράσινη κάρτα παραμονής από το 1995 όταν και κυκλοφόρησε το Fran Marder (πάντα θα θυμάμαι το κομμάτι Svinna με τον κούκο στην εισαγωγή).

Η φετινή τρίτη κατά συρροή προσπάθεια δεν κρύβει μυστικά αλλά δεν θα πέσει σε κανένα σημείο και σε ποιότητα. Η Βάση της δημιουργίας για κάθε σύνθεση του Johan Lahger είναι το ασταμάτητο riffing, μια διαδικασία στην οποία η μελωδία επαναλαμβάνεται αδιάκοπα και μοιάζει σα να κολυμπά στο άπειρο ή αλλάζει και πήδα ορμητικά από την μια στην άλλη. Υπάρχει μια έντονη επιμεταλλωμένη black metal αισθητική αλλά ο Σουηδός είναι τόσο προσεκτικός που το Sviga Læ βγάζει όλη την Heavy δομή σε μια πώρωση που κάθε blackmetaller θα γουστάρει. Η ατμόσφαιρα εμπεριέχει αναθυμιάσεις του ένδοξου παρελθόντος και δεν θα αφήσει στο πέρασμα της ανέγγιχτο ακροατή, εάν βέβαια γνωρίζει εκείνα τα συναισθήματα.

Τα φωνητικά έχουν πάθος και τσαγανό (πάντα έλεγα ότι για κάποιον λόγο μου μοιάζουν ψευδά) στο Goðin Eru Blekkt όμως θα κάνει εξαίρεση δοκιμάζοντας και άλλο ρόλο. Ξεχώρισα περισσότερο τα In Følva Felr και Gramr Girnisk (άνετα το καλύτερο και ενδεικτικό του συνόλου) όπως και το Røk που κλείνει εν μέσω μελωδικής ακουστικής κιθάρας το album όπως πρέπει για να πέσει η ένταση σε ένα φλογερό πόνημα σαν το φετινό.

Σχετικά με το concept βρήκα μια σημείωση στο metal archives που αναφέρει: «The album is a dedication to Surtr Giant and Ruler of the world of flames Múspellzheimr, and Loki the Flaming Giant and Archenemy of the worlds. ”Sviga Læ” is a manifestation of the blazing Chaos and the burning of the gods.»

2010-Furze-Reaper Subconscious Guide

Το καλοκαίρι του 2000 οι Furze βγάζουν το πρώτο τους Ep με τίτλο First Feast For Freedom αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να υποθέσει ότι κρύβει μέσα του ένα κομμάτι σαν το Fresh Tea! έτσι απλά αγνοήθηκε μέσα στο περιθωριοποιημένο underground της τότε εποχής, όπως επίσης και το ντεμπούτο τους Trident Autocrat το ίδιο έτος. Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στο 2003 (μια πολύ καλή χρονιά για το Black Metal) τότε ο Woe J. Reaper αποφάσισε να μας χτυπήσει κατά μέτωπο με το έπος Necromanzee Cogent, μια παρανοϊκή στιγμή του είδους στα χνάρια των μεγάλων Fleurety. Το επόμενο βήμα UTD του 2007 μας έδειξε ένα περαιτέρω σχέδιο που συνηγορούσε στο ταλέντο και την παράνοια του.

Αν οι Furze μπορούν να περιγραφούν με τρείς λέξεις τότε θα έλεγα εύκολα «αυτιστική και χαζεμένη παράνοια» αλλά δεν θα ήμουν σωστός γιατί πουθενά μέσα σε αυτές τις λέξεις δεν λέει τρομερά riff, μαγικές ατμόσφαιρες και ιδανικό ύφος. Φτάσαμε αισίως στα 10’s και όλοι οι δημιουργοί όσο πειραγμένοι και αν είναι στον εγκέφαλο θέλουν κάθε βλαστάρι που ξεπηδά από την γλάστρα τους να μην μοιάζει με άλλα, αυτό σαν κανόνα δημιουργίας ο Νορβηγός το νιώθει στο έπακρο.

Όταν είδα τον τίτλο Reaper Subconscious Guide (οδηγός Υποσυνείδητου του Reaper), ήξερα πως ότι και αν συμβαίνει στο φετινό τέταρτο Full-length τους θα είναι δικαιολογημένο ή μάλλον εντελώς αδικαιολόγητο και αποτρόπαιο. Τα πράγματα όμως εδώ είχαν μια εντελώς άλλη αρχή και λογική πορεία. Ο Reaper θέλησε να ρίξει τις Black Metal ταχύτητες σε Doom επίπεδο και μετέτρεψε την μαυρομεταλλική του παραξενιά σε έναν Sabbathικό αυτισμό συνδεδεμένο με την Black Metal ψυχολογία.

Το Earlier Than The Third Might Of The Cosmos λειτουργεί ιδανικά ως πρόλογος αφού εμπεριέχει όλα όσα θ’ ακούσουμε παρακάτω. Αν κάποιος γνωρίζει την μπάντα αρχικά θα παγώσει, όμως γύρω στο 4:30 η ανεπτυγμένη black metal ραχοκοκαλιά και τα φωνητικά σε ψαλτικό τόνο από ψάλτη με «ειδικές ανάγκες» θα βάλουν την καρδία του στην θέση της. Στα It Leads και Immortal Lecture συνεχίζει με μια έντονη παικτική διάθεση και riff που θα θυμίσουν όλο και περισσότερο παλιές εποχές των Black Sabbath. Τα φωνητικά όπως πάντα έτσι και εδώ δεν είναι στα συγκαλά τους, αν ακούσετε προσεκτικά (μπορεί να θέλει ακουστικά αυτό) χρησιμοποιεί διάφορες χροιές ακόμα και αρκετά σιγά, χωρίς εμφανή σκοπό αλλά με περιγραφικό χαρακτήρα. Τα Black Metal ρυθμικά μέρη θα εμφανιστούν για να μεταλλαχτούν και πάλι σε πιο αργά και δυσκίνητα. Στο The Bonedrum που είναι ένας αργόσυρτος νεκρικός παιάνας και άνετα καλύτερο κομμάτι του δίσκου, η ερμηνεία παίρνει διατάσεις Necromanzee Cogent με χαζεμένους ρόλους και ενοχλητικούς ήχους που μπορεί ακόμα και να κουράσουν (και στο It Leads παίζει αυτό). Τέλος στο Essential Wait που κλείνει το album και είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι θα δουλέψει σε black metal riffs με την συνοδεία εκφραστικών κλασσικών black metal φωνητικών και όλο αυτό θα το σπάει μετατρέποντας τα riff σε Sabathικά τελειώματα.

Δυσκολοχώνευτο σύνολο και ίσως κάπως ασύνδετο στην συναισθηματική του ταυτότητα αλλά με σπουδαία ατμόσφαιρα κοιτά με απαιτητικό βλέμμα τον ακροατή ζητώντας του να ενδώσει σε υποσυνείδητα μηνύματα τρίτου τύπου. Οι  Furze δεν έχουν κάτι ν’ αποδείξουν μιας και η προσωπικότητα του Reaper κερδίζει εύκολα κάθε επίδοξο Blackmetaller που θα μας σερβίρει μια από τα ίδια. Κατά συνέπεια αν σας ενδιαφέρει μια αλλόκοτη οπτική γωνία στο Black Metal σας, να ξέρετε πως αυτός εδώ ο τύπος είναι μια μικρή όαση σε ότι και αν κάνει, απλά θέλει υπομονή και επιμονή για να κατανοηθεί.