Στις μέρες μας θα βρει κάποιος επαρκές Black Metal ακόμα και σε χώρες που είχαν μικρή ενασχόληση με το Είδος τις προηγούμενες δεκαετίες. Ειδικότερα, στην ανύπαρκτη μέχρι πρότινος (για το underground) Πορτογαλία, μια αρμαθιά project μεστώνουν χαρακτήρα από τα early 10’s. Επέλεξα να εξετάσουμε αναλυτικά τη περίπτωση των Black Cilice, γιατί στο ύφος τους υπάρχει ένας πυρήνας ιδεών κι εφαρμογών που αντιστοιχούν στο ευρύτερο «τώρα» του Black Metal. Όταν λέω «τώρα» δεν προσδιορίζω πρόσφατα γεγονότα. Αντίθετα μάλιστα αναφέρομαι στο χθες και πιο συγκεκριμένα σε μια εποχή που εκτείνεται από τα early 10’s μέχρι σήμερα (2015=mid 10’s). Στη μουσική σπάνια μπορεί να υπάρξει ορθή ανάλυση του πολύ κοντινού «τώρα». Για το λόγο αυτό οι παρουσιάσεις των νέων κυκλοφοριών είναι περισσότερο μια ιχνηλάτιση παρά ένας ουσιαστικός προσδιορισμός βεληνεκούς. Στη μουσική και την τέχνη γενικότερα, η λέξη «τώρα», αντιστοιχεί στη τελευταία εξέλιξη που καταγράφηκε και μπορεί ν’ αναλυθεί σε βάθος.
Αυτό το κείμενο είναι μια προσπάθεια ν’ ανοίξουμε τη κουρτίνα του παρασκηνίου, για να πάρουμε τζούρες από το ντουμάνι που φουμάρουν διάφοροι περίεργοι, μισή άβυσσο μακρύτερα από τ’ underground Labels. Μέχρι να γίνουν μέρος τους και να πάρουν σταδιακά τον δρόμο της λήθης. Η εξέλιξη ενός Black Metal συγκροτήματος ή solo Project, μπορεί ν’ αποδοθεί από το σχήμα Abyss-Obscure-Underground-Hype-Overground-Oblivion. Όπου οι έξι αυτές λέξεις προσδιορίζουν την ύπαρξη και γνώση των ακροατών για ένα συγκρότημα ή solo project. Για να δείξω την χρηστικότητα του σχήματος, θα πρέπει να προσθέσω πως τα περισσότερα σχήματα δεν ακουμπούν απαραίτητα και τις έξι θέσεις. Αυτό σημαίνει πως τα δρομολόγια είναι (Abyss-Obscure-Underground-Hype-Overground-Oblivion) ή (Abyss-Obscure-Underground-Hype-Oblivion) ή (Abyss-Obscure-Underground-Oblivion) ή (Abyss-Obscure-Oblivion) ή (Abyss-Oblivion). Η ουσία της κίνησης παραμένει γραμμική και οδηγεί πάντα στη λησμονιά. Μην θεωρείτε όμως την θέση (Oblivion) της «Λήθης» τελεσίδικη ή αρνητικά καταλυτική. Αντίθετα, θα έλεγα πως είναι ιδιαίτερα θετική, μιας και κουβαλά μαζί με την εμπειρία, πολλά χαρακτηριστικά της «Αβύσσου» κι επανακτά την αφάνεια (Obscure). Γιατί πολύ απλά κάθε Project που γίνεται γνωστό κι έπειτα χάνεται, λαμβάνει σταδιακά όλα τα χαρακτηριστικά που είχε λίγο πριν την εμφάνισή του.
Αφετηρία μας, τα μέτρα της αισθητικής τους. Η λέξη Cilice αντιστοιχεί σ’ ένα αρχαίο ρούχο ή εσώρουχο φτιαγμένο από χοντρό ύφασμα, τρίχες ζώων, καλώδια, κλαδιά ή ακόμα και μέταλλο (ζώνη αγνότητας) με σκοπό να προκαλεί ενόχληση στο ανθρώπινο σώμα. Χρησιμοποιήθηκε σε θρησκευτικές παραδόσεις για να επιφέρει δυσφορία και πόνο ως ένδειξη μετάνοιας κι εξιλέωσης. Σε μεγάλο ποσοστό ήταν ένα αντί-σεξουαλικό εργαλείο που απαγόρευε τη γενετήσια πράξη. Η βασική εικόνα του project είναι μια «γκραβούρα» που φέρει στο εσωτερικό της μια ανθρώπινη σιλουέτα. Προσέξτε την απλότητα που χαρακτηρίζει το σώμα. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάτι πέρα από μια μαύρη σκίαση που το απεικονίζει νοερά. Μπροστά του ακριβώς είναι ακουμπισμένο ένα κηροπήγιο κι έπειτα το ακαθόριστο λευκό. Τα χρώματα που χρησιμοποιούν είναι θαμπά ενώ το σχέδιο είναι συγκεκριμένο και με συμμετρικότητα ενδεδυμένο.
Πριν συνεχίσουμε στα «μουσικά» ζητήματα, είναι απαραίτητη μια εξήγηση. Η ερμηνεία του Black Metal ως μουσική και κατ’ επέκταση ως τέχνη έχει δοθεί αρκετές φορές μέσα στα χρόνια. Δεν αναφέρομαι στις απόψεις ανθρώπων, σαν εμένα, που γράφουν για τη μουσική. Μιλώ για όσους τη δημιούργησαν, ορίζοντας τον πυρήνα ή κάποια από τις παραφυάδες του. Πιστεύω, πως η ερμηνεία δίδεται πάντα από τον φορέα, τον μουσικό. Όλοι εμείς που κάνουμε προσπάθειες να εξηγήσουμε, απλά πασχίζουμε ν’ αποτυπώσουμε με κάποιες αράδες, τ’ ανομολόγητα συναισθήματα που μας κατακλύζουν κατά την έκθεση. Καθένας από εμάς, όσο ορθά κι αν ερμηνεύει με λέξεις τα συναισθήματά του, δεν μπορεί ν’ αγγίξει περιγραφικά την καθολικότητά τους. Συνεπώς, μονάχα μέσα μας ορίζεται αρτιότερα, το «τι είναι» Black Metal.
Στο παρόν κείμενο θα κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, προσπαθώντας να ιχνηλατήσουμε τον μοναδικό άγνωστο της μουσικής μας. Το Αρνητικό του Black Metal. Εδώ η λέξη αρνητικό είναι δοσμένη ακριβώς όπως μοιάζει η εικόνα ενός αρνητικού film φωτογραφίας. Σημείο του χάρτη που άγγιξαν οι Γαλλικές Λεγεώνες αλλά και πολλοί από τους αρχικούς αυτουργούς της αισθητικής ουσίας του Black Metal. Όπως οι Lemegethon, από τη Θεσσαλονίκη, με αυτή τη φωτογράφηση από τα early 90’s.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να εξηγηθώ. Όποιος μπει στην διαδικασία ακρόασης των Πορτογάλων Black Cilice, θα πρέπει να γνωρίζει πως ανήκουν περισσότερο στον κλάδο Sound παρά στον κλάδο Music. Ειδικά, αν δεν έχει αποκτήσει μια σύνδεση με το Raw Black Metal των early 10’s, δηλαδή τον Rehearsal ήχο, την Live ηχογράφηση και τις noise εμβέλειες, καλό θα είναι να σταματήσει εδώ. Ας ακολουθήσουν όμως οι επαρκώς μυημένοι αλλά και οι μυστήριοι με όρεξη για περιπέτεια, που ανάλγητοι καθώς είναι, κάνουν χαρές στον επερχόμενο πόνο.
Όταν λέμε μουσική στο Black Metal μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα, για σταθερά θεμέλια και μανιέρες δράσης. Το συγκεκριμένο ταξίδι θα ξεκινήσει από την ηθελημένη απουσία τους, για να φτάσει τελικά στη χρήση τους. Βλέπετε οι Black Cilice θέλησαν να εκφραστούν θέτοντας το Black Metal σε κατάσταση Prima Materia. Σύζευξαν και πάκτωσαν την σκοτεινή του ύλη, για να μιλήσουν από την πρωτόλεια αρχή, την ρίζα του οργανικού ήχου.
Η επανατοποθέτηση κάποιων μουσικών στη ρίζα του Black Metal, υπήρχε πάντα. Γιγαντώθηκε όμως στα early 10’s κι από τότε καλλιεργείται σε διάφορα χωράφια ανά την υφήλιο. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αυτό συνέβη γιατί η εξέλιξη του Black Metal δεν μπορούσε να μεταδώσει επαρκώς το αρχικό του μήνυμα. Με λίγα λόγια η πρόοδος είναι σπουδαία (ή έστω θεμιτή) αλλά η προοδευτικότητα δεν είναι πάντα φορέας της φλόγας. Γιατί πολύ απλά, τα μουσικά βήματα εξέλιξης δεν έχουν απαραίτητα καρδιά. Παράλληλα, σε όσους παρακολουθούμε αυτή την μουσική παικτικά, εικαστικά και την περιγράφουμε, το γεγονός προκάλεσε ενθουσιασμό. Ήταν όμως και κάτι ακόμα. Μια ένδειξη πως δεν είμαστε παγωμένοι στο επαρκές χθες, αλλά ζητάμε τη συνέχεια, θέλουμε την καύση και την θραύση του Είδους.
Οι αποτυπώσεις δόθηκαν, οι ερμηνείες προέκυψαν και το συμπέρασμα βγήκε. Από τους Rhinocervs και την Crepusculo Negro ως την Colloquial Sound Recordings. Από τον Black Plague Circle Βοσνίας-Ερζεγοβίνης ως τον νεοσύστατο The Black Hermetic Order της Ολλανδίας και τον Πορτογαλικό Black Circle υπάρχει ένας Κανόνας. Ένας Κανόνας που ψελλίζει στις εφαρμογές και φωτίζει στην αισθητική το πιο απλό μήνυμα. Το μήνυμα που υπάρχει από την πρώτη μέρα του Είδους. Κρατήστε τη φλόγα ζωντανή!
Η φλόγα του Είδους είναι μια έννοια που οφείλουμε να θεωρούμε θεμέλιο, να μην τη σταχυολογούμε κι επιμερίζουμε. Αυτό δεν είναι ένας θρησκευτικού τύπου φανατισμός απέναντι στην πρώτη έξαψη, ούτε κάποιου είδους σεβασμός στην αφετηρία. Είναι απλά ένας τρόπος να μείνει στο απυρόβλητο, στην πολυπόθητη αφάνεια η ουσία της μουσικής ακρότητας, που δεν είναι τίποτε περισσότερο από την έκφραση ή τη μουσική μεταγλώττιση των ανθρώπινων ενστίκτων. Μπαίνοντας και πάλι στην πορεία του κειμένου, αυτή η φλόγα ξεκίνησε κάποτε από τον πρωτόγονο χαρακτήρα του Είδους, γέννησε βακτήρια ψυχής και δίδει πάντα το νόημα που αλλοτριώνει η ίδια του η εξέλιξη. Το Raw Black Metal έρχεται από τα early 10’s να την αποδώσει εκ νέου, να την ερμηνεύσει ξανά. Αφετηρία του μια «neo-grim» εικαστική διατύπωση, πλαφόν μουσικής αναζήτησης ένας «noise/raw» χαρακτήρας. Μόχθος του η αποδόμηση του μοντέλου, πορεία του η «μη-πράξη» παικτικά και απώτερος στόχος ο επαναπροσδιορισμός της τέχνης, που κάποιοι κάποτε ονόμασαν Black Metal. Κι επειδή ξέρω πως οι περισσότεροι λατρεύουμε να μισούμε τις tag λογικές: Καλώς ήλθατε, στο αρνητικό φιλμ του Black Metal.
Θεμέλιο: Εδώ έχουμε μια μπάντα που συμμετέχει ασυνείδητα στον επαναπροσδιορισμό του Είδους. Η συμμετοχή της είναι ασυνείδητη, γιατί δεν επιδιώκει την εξέλιξη αλλά την πρωτόλεια έκφραση. Κι αυτό γιατί όλοι οι μουσικοί που μπαίνουν σε raw πλοκές δεν υπηρετούν το Είδος, αλλά την ιδέα του Είδους. Την φλόγα αυτή καθ’ αυτή.
Σημείωση: Το παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο σε όσους προσπέρασαν το όριο της ενασχόλησης με το Black Metal και είδαν τις απόρροιες που γέννησαν τη τέχνη αυτή. Αλλά και στους λίγους που ξεπέρασαν το «κάψιμο» με τη μουσική, γιατί δεν τους έφτανε… Με λίγα λόγια, αυτό το κείμενο αποδίδει ένα περιγραφικό «Χαίρε!» στους «μετα-καμένους» και σε κείνους τους λίγους, που εμβαθύνουν σ’ επιδερμικούς καιρούς. Φτάσαμε πλέον σε μια εποχή που είναι εφικτό ν’ ακούμε καθημερινά δουλειές επάρκειας, χωρίς μελέτη κι επιστροφή. Αν και λυπηρό, η εξέλιξη της τεχνολογίας μπορεί να μετέδωσε το μήνυμα της τέχνης αυτής σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά έκανε κακό στην ίδια την τέχνη. Η ποιότητα και η γνήσια έκφραση χάνονται μπροστά στις ορδές της επάρκειας.
2009-Demo 1
Σε περίπτωση που χρησιμοποιείτε ακουστικά, χαμηλώστε την ένταση τόσο, ώστε να είστε βέβαιοι πως δεν θ’ αποκομίσετε κάποια βλάβη. Οπλιστείτε γαϊδουρινή υπομονή και πατήστε το Play. Τα πρίμα είναι σε πανσέληνο δράσης, δομώντας equalizer σε ισορροπία. Πόνος μυαλού, τεταρταίος πυρετός, μυρωδιά από καμένα τάστα, σύγκρυο ακουστικού κέντρου. Ασυμμάζευτο, χωρίς καμιά μουσική τάση και προοπτική, αλλά γεμάτο παροξυσμικό σθένος που προσφέρει ανατριχίλα από την ενόχληση. Με προσανατολισμό να γειτνιάζει το χάος με την ατσουμπαλία, δομεί ένα οργανικό noise χωρίς περγαμηνές και σπουδαιότητα. Εικαστικά και στιχουργικά ο Πορτογάλος (δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν είναι ένας, αλλά τον αντιμετωπίζω ως solo project, χάριν γούστου) δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, ορισμό για την ουσία των πεπραγμένων του. Είναι το πάντρεμα της παλαιάς γκραβούρας με τον γηραιό σε στάση ικεσίας προς το τραγοφόρο ζωντανό (με φάτσα αγελαδίτσας καρτούν) και οι δύο τίτλοι: «Invoking Ancient Evil» και «A New Order for a New Holocaust», που σηματοδοτούν την τάση επαναπροσδιορισμού που φέρνει αυτή η νέα γενιά, για το Είδος. Η ηχητική εμβέλεια των κομματιών θα φέρει στο μυαλό το βασικό πρόβλημα του αδαή μπροστά στην ακραία έκφραση. Είναι το σάστισμα που προσφέρει η «μη-δράση», ο ακατάσχετος οργανικός θόρυβος και η άναρχη έκφραση. Ο φόβος μπροστά στο πηγαίο και άωρο.
Το πλατύσκαλο της θηριωδίας: Όποιος πατήσει εδώ σταθερά, ένιωσε τη «μη-πράξη» σε μουσικό επίπεδο. Η έννοια αυτή μπορεί ν’ αποτυπωθεί ως σύμπραξη του ακροατή μ’ έναν κύκλο μουσικών γεγονότων χωρίς ιδιαίτερο νόημα, που αποσκοπούν στην ανέγερση συγκεκριμένων συναισθημάτων.
2009-Purification Through Sacrifice
Αλλαγή ρότας σε ηχητικό επίπεδο, κράτημα νοοτροπίας. Εδώ κυριαρχεί ένα οργανικό ambient (περιγραφικά, όχι ουσιαστικά) που έχει ως στόχο την ύπνωση και τα υποσυνείδητα μηνύματα. Στο πρώτο κομμάτι καλεί τον ακροατή να θυσιάσει τα πάντα, έχοντας ως σύμμαχο, μια βαριά μουντάδα στον ήχο. Η οποία λειτουργεί ως στούμπωμα της μουσικής και κουβαλά στο εσωτερικό της, ένα γουργουρητό riff, που παίζει σα λούπα. Κάπως έτσι παίρνει σάρκα και οστά ένας μηδενισμός με ταβάνι την μινιμαλιστική έκφραση. Δεν γεννήθηκε όμως για να προσφέρει επάρκεια και ποιότητα, αλλά ένα κάλεσμα. Προτρέπει την θυσία των μάταιων επιδιώξεων που επιτάσσει ο καταστημένος τρόπος ζωής, αφιερώνοντας τον μάταιο χρόνο των επιδιώξεων, στην τέχνη (Black Metal). Το δεύτερο υποκεφάλαιο είναι ένας μονόδρομος λογικής, με λίγο πιο περίπλοκη riffολογία να κουρνιάζει στο εσωτερικό του. Είναι η κατάληξη “Diseased And Left To Rot” των περισσότερων δρόμων της ζωής.
Δεύτερο σκαλοπάτι: Ο καθαρμός/εξαγνισμός μέσω της θυσίας των εκφράσεων που απασχολούν τον όχλο. Όσοι πέρασαν από εδώ, απαρνήθηκαν ψυχικά τις μουσικές που έκαναν κτήμα τους, επειδή έπρεπε…
2009-Under Satanic Philosophy
Η φιλοσοφία του Black Metal είχε ως εφαλτήριο το σκοτάδι. Δυστυχώς, η εκπαίδευση του ακροατηρίου δεν ήταν επαρκής για να κατανοήσει σε βαθύτερο επίπεδο, την ουσία του σκοταδιού. Για τους περισσότερους η αίολη πνευματικότητα της φύσης και οι αχανείς ορίζοντες, ισοδυναμούσαν με ξάνοιγμα στο χάος. Έλειπε ο βασικός πρωταγωνιστής, ένα ανθρωπομορφικό μοντέλο που θα τρόμαζε. Έτσι το Είδος πάντρεψε τις απόρροιες του αγνώστου με το θρησκευτικό «κακό», προσωποποιώντας το στην βιβλική του μορφή. Αυτό το μονοπάτι ήταν μια ευκολία προσέγγισης που προσδιόριζε, τοποθετώντας άπειρες μπάντες στο μαντρί, μέσα από μια θεματολογική ταύτιση. Κατά γενική ομολογία όλο αυτό ήταν και είναι, επιδερμικό και τρόπον τινά επιτηδευμένο. Ωστόσο υπάρχει μέσα του ένα βαθύτερο επίπεδο, που θα μπορούσε να περιγραφεί ως φιλοσοφία της άρνησης. Το σπουδαιότερο σημείο του, είναι όμως, η διαχρονική χρήση. Ο σατανικός καμβάς αγγίζει έναν πανάρχαιο φόβο που μεταδίδει κάθε γενιά στην επόμενη, έχει τη δυναμική να ενοχλεί και να τρομάζει, αποδεικνύοντας πως η μπογιά του πέρναγε και θα περνά. Την παιδική νοοτροπία οφείλεις να την πετάξεις όσο μεγαλώνεις, αλλά δε μπορείς να εξωραΐζεις την εθιμική της χρήση, διότι από ένα σημείο κι έπειτα, είναι συνυφασμένη με την τέχνη του Είδους.
Έτσι και οι Black Cilice ήταν δεσμευμένοι ιστορικά ν’ αγγίξουν αυτή τη θεματολογία. Μουσικά, ζωντανεύουν μέσα από τη μελανή πάχνη παλαιούς φόβους και υποχθόνιες απειλές. Κρατούν την Low-fi αντίληψη ως κόρη οφθαλμού και ατενίζουν βαθύτερα. Είναι ένα αχνό ύφος που χαλιναγωγεί την προσοχή, αφήνοντας πλάνα να διαγράφονται στο εσωτερικό του. Είναι ανεμικά χωρίς κάποια συνθετική δρομολόγηση, αλλά μελετημένα ώστε να δημιουργούν συναισθήματα. Οι κιθάρες στροβιλίζουν riff που κάνουν κύκλους, με σκοπό την ατμοσφαιρική έκφραση που προσδίδει ζάλη και μια έξαψη που διαβάλει το νου και τη σκέψη. Τα φωνητικά εκδηλώνονται περισσότερο, χωρίς ωστόσο να προσπερνούν τη θέση που έχουν.. εκεί στο μέγα βάθος.
Τρίτο σκαλοπάτι: Η φιλοσοφική θηριωδία είναι πλοηγός έκφρασης και νοοτροπίας.
2009-Human Poisoning
Η ανθρώπινη δηλητηρίαση αφορά τον μελετητή που εντρυφεί στα μοτίβα του Black Metal και τον ξεδιψούν με χυμούς αποδόμησης. Εδώ το ύφος κουρνιάζει στο υποχθόνιο, αλλά με την οργανική υπόσταση σε σχετική ευκρίνεια. Είναι το πάντρεμα της πρώτης κασέτας, με το πριμαριστό ντελίριο στις κιθάρες και το ηχόχρωμα που κυριαρχεί στις επόμενες. Η φωνή δεν έχει ξεκάθαρο ρόλο, εξακολουθεί να ζει στο ακαθόριστο, με λιγοστά σημεία παρουσίας. Το ρυθμικό μέρος θέλει ωτοκιάλια για να μπορέσεις να το ψηλαφίσεις και συνήθως χάνεται στο έλεος της πορείας. Μουσικά, η οργανική noise οδηγεί τον ψυχισμό σ’ έναν συναισθηματικό πονοκέφαλο (που εύκολα μπορεί να γίνει και σωματικός), ενισχύοντας την γενικότερη σύγχυση. Τα riff είναι μελωδικά χωρίς να σταματούν την κυκλική κίνηση, που συνηθίζουν. Ένα Black Metal σύγκρυο που δρα ως κρυφή θηριωδία με όπλο την υποχθόνια επιβολή στην αντίληψη του ακροατή. Το «Highlight» του Demo θα βρεθεί στη γκασμάδικη κίνηση του riff, στο «Empire of Extermination» (αυτοκρατορία της εξόντωσης), ατενίζοντας την κίνηση του μεταλλάδικου (γκα-γκα-γκαν) αποτρόπαιου βδελύγματος.
Τέταρτο σκαλοπάτι: Όποιος νίκησε τη ψυχική δηλητηρίαση, φαντάζει αγέρωχος στο δρόμο της δυστυχίας.
2009-Portal of Revelation
Η άκομψη φωτογραφία της μαύρης σιλουέτας στο εξώφυλλο, είναι οιωνός δεινών. Στην σήψη και τον υποχθόνιο στεναγμό βαπτίστηκε η δημιουργικότητά τους. Εκκωφαντικά πρίμα σε low-fi τέμπλο και μια μουρμούρα για φωνητικά. Η ρίζα του εμπεριέχει κοφτερά riff που καλύπτουν το εμβαδόν του περιεχομένου, με την αιχμηρότητά τους. Στη δεύτερη φλούδα, μικρές μελωδίες άλλων riff καλλωπίζουν την τρέλα του. Τα φωνητικά σκούζουν με πάθος από τα τρίσβαθα, μα μπερδεύονται τόσο με το ντελίριο του ήχου της κιθάρας, που δεν είσαι και σίγουρος πως υπάρχουν. Στον πάτο τα τύμπανα κουλαντρίζουν την πορεία κάνοντας βουτιές στο μέγα βάθος, για να επιστρέψουν με γυαλάδα στη πίσσα τους. Το πέμπτο Demo είναι παράξενα ζωντανό, τόσο που σε κάνει να νιώθεις πως διαθέτει στοιχεία ροής. Αυτό βέβαια δεν είναι σύνθεση αλλά εμπλουτισμός του μοντέλου δράσης με μια στρατόσφαιρα χάους και λίγες παραπάνω μελωδίες, που ισοσκελίζουν τη παθιασμένη οργή της επιληπτικής του μονοτονίας. Με σκοπό τον αυτιστικό αυνανισμό κατορθώνει να ενοχλεί τόσο, ώστε μια και μόνο ακρόαση ν’ αποτυπώνει εικόνες στο νου, απ όσες θ’ αποκάλυπτε στους οφθαλμούς η πύλη της αποκάλυψης.
Πέμπτο σκαλοπάτι: Η αποκάλυψη συνδέθηκε θεολογικά με τ’ ολόλαμπρο φως. Στο Black Metal φέρνει πάντα το μελανότερο σκοτάδι. Σαν έννοια έρχεται για να εμπλουτίσει τη κατανόηση, αλλά γεννά πάντα νέες προκλήσεις στον οδοιπόρο των σκιών.
2010-Belzebuth / Black Cilice
Η απόδοση της άνω θεωρίας έρχεται κι επικάθεται στο εξώφυλλο του πρώτου Split. Ο Belzebuth στο δεκαπεντάλεπτο vvVvv επιδίδεται σ’ ένα οργανικό ambient προσπαθώντας να σταματήσει τον εσωτερικό μας διάλογο. Το ύφος του βασίζεται στην ομαλή κίνηση και θα πετύχει το σκοπό του. Τότε γυρνά το κομμάτι ανάποδα, περνώντας από το έβδομο λεπτό στα prima και την τεταμένη διάθεση. Το equalizer πιάνει ισορροπία με τις κιθάρες να κοχλάζουν, σα καυτό λάδι. Η διάθεση αγγίζει το σημείο «τρίξιμο κιμωλίας σε μαυροπίνακα», δίνοντας άλλη διάσταση στον σαρδόνια γέλωτα του Αυστραλού. Το μυστηριακό finale σε dark ambient ύφος, βγαλμένο από τις κασέτες των Black legions, έρχεται ως τρίτη διάσταση στην ιστορία. Οι Black Cilice ακολουθούν το δικό τους low-fi/noise ύφος, αλλά είναι ακόμα πιο ελεύθερο από τις κασέτες τους, όπως ακριβώς επιτάσσει μια split κυκλοφορία. Ωστόσο, δεν ενοχλεί τον ακροατή, γιατί το μυαλό του θα το αντιμετωπίσει ως ambient track. Η ζάλη που έρχεται από τον πυρήνα, αξίζει να σημειωθεί στα πρακτικά.
Πρώτο σταυροδρόμι: Κοινή αισθητική σε Noise/Raw Black Metal μοτίβα, όπως αυτά καλλιεργήθηκαν στα 00’s από μπάντες σαν τους Enbilulugugal, Bone Awl, Wold και αρκετών ακόμα. Η αλήθεια των οποίων θ’ αναζητηθεί, στη Α’ Μαυρομεταλλική Σύνοδο, αν ποτέ γίνει.
2010-Tomb of Endless Curses
Ο Πορτογάλος παίζει εκπληκτικά με το βασικό νόημα του Είδους, στα εξώφυλλα. Το συγκεκριμένο σε πρώτο επίπεδο περνά απαρατήρητο, φαντάζει ακόμα και αδιάφορο. Η τεχνοτροπία του είναι αρχαϊκή, παίζοντας έντεχνα με τα όρια του απλού και του απλοϊκού. Συνολικά καλύπτεται από θαμπό χρωματισμό. Στο «ουράνιο» μαύρο μελάνωμα βρίσκουμε δυο πεντάλφες, μια στα δεξιά κι άλλη μια μισή στ’ αριστερά. Το κάτω μέρος είναι καλυμμένο με λευκό χρώμα, που σκάει σε τεταμένα κομμάτια. Αυτή η εικαστική λεπτομέρεια θα βρεθεί σε πολλά Noise-άδικα Black Metal. Ίσως γιατί το πιτσιλωτό χρώμα, σημαδεύει εικαστικά τον χαοτικά πριμαριστό ήχο (συνειδητά ή ασυνείδητα δε μπορώ να το πω, ωστόσο προκύπτει από στατιστική μελέτη). Η ποιότητά του θα βρεθεί στη νοοτροπία που χρησιμοποιεί. Μινιμαλιστικό και πρόχειρο βαδίζει στη σκαλωσιά του μεστού νοήματος, χωρίς ψεγάδι φτιασιδώματος. Το κομμάτι μέσα στα δεκατρία λεπτά πανηγυρίζει το ακαλλιέργητο μοτίβο. Ανερμάτιστο, φτιαγμένο από οργανικές ποικιλίες ήχων που χορεύουν αδιάκοπα τον ανερμάτιστο χορό της κατάρας. Σαν εφαρμογή είναι μια θορυβοποιός έκφραση, ένα Ambient/Noise Black Metal χωρίς στόχο, αλλά με δυνατότητα να επικάθεται στο νου και να κερδίζει ακροάσεις. Μουσικά από το δεύτερο λεπτό θα γεννηθεί μια μελωδία που γουργουρίζει μέχρι το τέλος, σα νευρόσπαστο τεκμήριο αηδίας. Ενοχλητικό, παντέρμο, μ’ έναν φωνητικό αλαλαγμό να ουρλιάζει αδιάκοπα.
Έκτο σκαλοπάτι: Όποιος πέρασε, ένιωσε σύγκορμα τους παικτικούς κανόνες της «μη-δράσης». Βάπτισε εαυτό σε τάφο από θανάσιμες κατάρες και η μελλοντική του ανυπαρξία φαντάζει χειμωνιάτικο χουζούρεμα.
2010-Morbid Esoterism
Με τρία κεριά παρακαταθήκη στην εικαστική θέση θα πάρει το μονοπάτι του μοχθηρού εσωτερισμού. Εμβαδόν παικτικής ροής με σχετικό ειρμό, κατά την έλευση στη κοιλάδα της αναζήτησης. Ο ίλιγγος της πριμοβοής και η τεταμένη διάθεση είναι οι δυνάμεις που γεννούν μια γλυκιά πραότητα επίθεσης. Έτσι προκύπτει αντιδιαστολή δράσης κατά την οποία η οξύτητα των riff θα συγκρουστεί με μια ικμάδα ατμόσφαιρας. Θα προσκρούσει στο ακουστικό μας κέντρο, αλλά γλυκαίνει όσο χρειάζεται το νου, για να της επιτρέψει το κρεσέντο. Το ρυθμικό μέρος δείχνει σημεία ζωής, δίνοντας μορφή στο περιεχόμενο με την συγκεκριμένη του κίνηση. Παράλληλα τα φωνητικά οδύρονται με περισσότερη ευκρίνεια, βγάζοντας καθαρές μελωδικές λέξεις μέσα στο χαμό. Τα δυο κομμάτια είναι ευθύγραμμα και μοιάζουν με χαρακιά σε μεταλλική επιφάνεια.
Πρώτο Μονοπάτι: Πατήσεις το Όλον του Black Metal. Δηλαδή τον πυρήνα των ιδεών και το «άλλο του». Η δύναμη βρίσκεται στην εσωτερική μελέτη του μουσικού και την αναζήτηση του ακροατή. Η κοπιαστική εσωτερική εργασία, γεμίζει αγκαθωτούς καρπούς το χωράφι της δυστυχίας.
2011-Diabolic Sorcery and Unholy Blood
Το εξώφυλλο απεικονίζει την ουσία του ήχου που αντιπροσωπεύει. Είναι το ύψωμα του αρνητικού film του Black Metal στο φωτογραφικό φως και η θέαση της meta-grim (μετα-ζοφερής) μορφής του. Είναι μετα-ζοφερή διότι αγγίζει τη βασική ιδέα, εξάγοντας θέρμη και ζέση αρκετά κοντά στην αφετηρία του Είδους. Θα μπορούσαμε λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε τον όρο Post-Grim Black Metal, δείχνοντας πως αυτό που κάνουν οι Black Cilice είναι μια επαναδιατύπωση της ζοφερότητας του Είδους, αφού εκείνη εκφυλίστηκε με την πάροδο του χρόνου.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να γίνει μια μικρή παρένθεση. Αφορά την ποιοτική διαφορά ζοφερότητας ανάμεσα στο Raw (προφορά «Ρό» και όχι «Ρόου») Black Metal και τον υπόλοιπο κόλπο των υποειδών του Είδους. Η διαφορά, έχει σε πρώτο επίπεδο μουσική υφή. Είναι μια κόντρα ανάμεσα στη live παραγωγή και τον μελετημένο ήχο. Αν όμως δούμε λίγο πιο βαθιά το ζήτημα, η πραγματική κόντρα βρίσκεται σε «οικονομικό» πλαίσιο. Αφορά τη γνωστοποίηση του πακέτου της αισθητικής μιας κυκλοφορίας από τη μια πλευρά και την αποσιώπηση της κυκλοφορίας από την άλλη. Στους ακροατές που ακούνε μουσική χωρίς τέτοιου είδους εμβαθύνσεις, αυτή η διάκριση είναι αδιόρατη ή ακόμα και αδιάφορη. Πολλές φορές μάλιστα η υποτιθέμενη επαγγελματικότητα τους κερδίζει, γιατί πολύ απλά εξιδανικεύουν την κατάκτηση ενός μουσικού συμβολαίου, θεωρώντας επιτυχημένη τη μπάντα που θα τo καταφέρει. Η Major μπάντα με το καλό συμβόλαιο, ήταν, είναι και θα είναι αντιφατική με τη Black Metal αντίληψη. Κι αυτό γιατί κουβαλά μέσα της την αρχή του επαγγελματισμού και τις μεθοδεύσεις της οικονομικής νοοτροπίας. Στους ακροατές που εμβαθύνουν λοιπόν, αυτή η διαφοροποιημένη λογική καθορίζει την βαθμίδα ζοφερότητας. Με λίγα λόγια, όλες οι βαρβάτες label κυκλοφορίες έχουν μέσα τους μια λαμπερή κηλίδα, είναι δηλαδή συμβιβασμένες με τις εμπορικές επιταγές και τη μεθόδευση. Από την άλλη πλευρά οι D.I.Y κυκλοφορίες αλλά και όσες κυκλοφορούν από μικρότερα label, που δεν ενδίδουν στις αρχές του επαγγελματισμού, αποκτούν ένα ιδιαίτερο, κεκρυμμένο προσωπείο. Αν αναλογιστούμε το γεγονός, φτάνουμε σε μια αποκάλυψη. Φωτίζοντας το ζοφερό, επιτυγχάνεις μια αισθητική παρωδία προσπαθώντας να εκθέσεις το σκοτάδι στο φως. Η ζοφερότητα δεν πωλείται ακριβώς και συνάμα ότι πωλείται ως ζοφερό, δεν είναι παρά φλούδα ζοφερού που καλλωπίστηκε ως προϊόν για τους αδαείς. Κατά συνέπεια η στάση των γνωστοποιημένων Black Metal κυκλοφοριών της εποχής, όπως αυτές διαμορφώνονται από την κοινή γνώμη, φτάνουν σ’ ένα κρίσιμο σημείο μη-ζοφερότητας. Είναι μεθοδευμένες σε μια πολύ συγκεκριμένη παραγωγή εμπορικών κριτηρίων, για να μπορούν να συγκριθούν με τον ωκεανό της μουσικής βιομηχανίας. Παράλληλα η ψυχική τους στάση, μοιάζει επίπεδη, μετατρέποντας τη συναισθηματική τους εμβέλεια σ’ ένα Flat Black Metal Feeling.
Η ένατη κυκλοφορία Black Cilice μπορεί να χαρακτηριστεί παράδειγμα μινιμαλιστικής ζοφερότητας. Ο Πορτογάλος είχε από την πρώτη του κασέτα όραμα και σκοπό, τη ζοφερή αναπαράσταση της ψυχής του. Ήρθε λοιπόν η ώρα να κάνει μια μικρή μουσική καινοτομία, ζωοποιώντας αχρησιμοποίητα ένστικτα. Αρχικά το σενάριο (γιατί σύνθεση δε το λες) έχει αποκτήσει μια extra φλόγα, μια νέα λάμψη. Αυτή οφείλεται στην αναγέννηση των φωνητικών και την μελωδική έκλαμψη της κιθάρας. Τ’ απόκοσμα ουρλιαχτά έχουν πλέον ηχητική διαβάθμιση και γίνονται κατανοητά από την πρώτη ακρόαση. Τα riff ξεκινούν ένα μελωδικό ντελίριο με ισχυρή κράση που δυναμιτίζει μέσα από στο χάος. Με πλοκή κοντά στο ακατανόητο, στάση εκκωφαντική, δράση αχαλίνωτη κεντρίζει και πορεύεται.
Έβδομο σκαλοπάτι:Κοπιάστε, αυτή είναι η επαναπραγμάτωση που πέτυχε το Neo-Raw ή Post-Grim Black Metal. «και στον Οδοιπόρο των σκιών μίλησε μια παράξενη φωνή.. Λάβετε, φάγετε τούτος εστί ο πυρήνας του Είδους, στη νέα εποχή».
2011-Black Cilice / Mons Veneris
Ο Mons Veneris είναι ένας από τους έτερους Καππαδόκες του Πορτογαλικού κύκλου. Με την διαφορά πως είναι μια πενταετία παραπάνω στο κουρμπέτι. Αυτή η χρονική διαφορά μπορεί να φαντάζει μικρή, αλλά καθορίζει σχετικά το εφαλτήριο δράσης και τις διαφορές οράματος μεταξύ των Projects. Βλέπετε όποιος ξεκινούσε να παίξει Raw Black Metal στα mid zeros κουβαλούσε στη ψυχή του, σα μέγιστο όραμα, την έκφραση στις μοίρες της ασπρόμαυρης τριλογίας των Darkthrone. Στις πλείστες των περιπτώσεων αντί να πετύχει κάτι τέτοιο, κατέληγε ν’ αντιγράφει Vlad Tepes ή άλλες πριμαριστές λεγεώνες. Από κάποιο σημείο κι έπειτα o Mons Veneris μετουσίωσε όσα έκανε σ’ ένα μοντέλο που εξιδανίκευε το πηγαίο και αμελούσε τα υπόλοιπα. Από το σημείο αυτό κι έπειτα οι νεότεροι εκφραστές του Portuguese Black Circle του ταίριαζαν.
Στην κυκλοφορία αυτού του επτάιντσου δεν υπάρχει κανένα κρυφό μυστικό, αλλά θα φανεί η ουσία της διαφοροποίησης και η παραλληλία. Ο Mons Veneris παίζει απελευθερωμένη Raw (Ρο) χωρίς κουραφέξαλα. Αναπτύσσει εαυτό σε μια ευθεία γραμμή, με κάποιες γέφυρες ροής, πετώντας riff με παρελθοντική μυρωδιά και ωραία λάθη. Το μέγιστο πλεονέκτημά του είναι πως έχει κάνει πραγματεία στη πρίμα ηχητική, οπότε κρατά υψηλή τάση χωρίς να ενοχλεί. Ας μην ξεχνάμε πως είναι παλαιότερος, οπότε δεν έχει noise αλλά metal επιρροές. Κάτι που θα γίνει άμεσα αντιληπτό από την χρήση των δεύτερων και τρίτων riff που ξεπροβάλουν στο εσωτερικό του κομματιού. Διαλογιστείτε με το φινάλε. Η μορφή έχει επέλθει στο μοντέλο των Black Cilice. Η ανατριχιαστική πριμοσιδηροδρομική πορεία εξακολουθεί να βόσκει κάπου στο ακαθόριστο, ενώ παράλληλα έχει μονταριστεί στην ένταση. Το ρυθμικό μέρος περπάτα σ’ ευθεία γραμμή, οι κιθάρες κουμαντάρουν τη πορεία και τα φωνητικά γεννούν συναισθήματα από το μέγα βάθος. Ο οίστρος του Πορτογάλου μεγαλώνει καθώς ρουφιέται από τα εσώτερα του κομματιού, δείχνοντας πως αυγατίζει σ’ επιθετική ατμόσφαιρα όσο περνά ο καιρός.
Δεύτερο σταυροδρόμι:Ένωση σε Πορτογαλικό φόντο με κοινή συνισταμένη και τάση για ταξίδεμα σε αχαρτογράφητα λαγούμια. Επαρκές στα όρια των Split κυκλοφοριών που έχουν μεράκι, σ’ ωθούν να τις ακούς αλλά και τη μαύρη μοίρα της αδιαφορίας του ακροατηρίου.
2011-Black Cilice & Satanize-Pactum Diabolicum
Στα Λατινικά Pactum είναι μια άτυπη συμφωνία μεταξύ δύο ή περισσοτέρων προσώπων, που εμπεριέχουν μία ή περισσότερες υποσχέσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, η υπόσχεση είναι προφανής και στη θεματολόγια μαυρομεταλλική. Δυο μικρά κομμάτια για τους Black Cilice, που καλύπτουν την μια πλευρά ενός επτάιντσου. Επιστροφή στην ηχητική λαγνεία της όξινης και ωτοαποτρεπτικής παραγωγής, αλλά με τον ειρμό που αποκτήθηκε από τη ζύμωση. Αλύγιστα riff κατηφορίζουν μανιασμένα κάνοντας συριγμό με την συνοδεία απομακρυσμένων ουρλιαχτών. Ο τίτλος των δυο κομματιών είναι μια δήλωση πορείας και νοοτροπίας, ζητωκραυγάζοντας «I am the Eternal Fire». Μη πάει όμως το μυαλό σας σε μουσικές μεγαλείου. Ο Πορτογάλος δεν κρατά ψηλά την δάδα του Είδους, αντίθετα αποκαλύπτει την χαμένη δάδα του Είδους. Κοντολογίς, εδώ έχουμε την απεικόνιση ενός αλύτρωτου ψυχισμού, που βαδίζει στο κακό το δρόμο. Οι έτεροι Πορτογάλοι Satanize, είναι στο κουρμπέτι από τα mid zeros. Αν κάποιος ψάξει το παρελθόν και τη πρόθεση τους, θα λάβει υποτιθέμενα συναισθήματα και πενιχρές μουσικές τοποθετήσεις σε γκασμάδικο ήχο. Με το πέρασμα του χρόνου έστρωσαν ηχητικό χαρακτήρα, κατορθώνοντας το δικό τους ψαχούλεμα. Στο κομμάτι τους και κατ’ επέκταση στο ύφος των πρόσφατων κυκλοφοριών τους, χρησιμοποιούν βαθύ και μουντό ήχο, ρυθμό και κατανοητά φωνητικά. Το καλύτερο θα βρεθεί στο κεντρικό riff, που κεντάει με ατόφιο μεταλλικό χαρακτήρα.
Τρίτο σταυροδρόμι:Συμφωνίας επίπεδο με κοινό σκοπό αλλά σε διαφορετικά μοτίβα. Όποιος πιστεύει πως ακούει Black Metal επικεντρώνοντας τη προσοχή του στην χρωματιστή φλούδα, δε θα μουδιάσει ποτέ τη γλώσσα του από τη στιφάδα του λευκόμαυρου καρπού.
2011-A Corpse, A Temple
Η σιλουέτα στο εξώφυλλο κρατά στο ένα χέρι βιβλίο και κλειδί. Υψώνει το άλλο, προσπαθώντας να φτάσει ψηλότερες απόρροιες κι εντάσεις, που δεν είναι καθημερινά αντιληπτές. Η κινησιολογία θυμίζει παρόμοιες κινήσεις από Blackmetallers που μοιάζουν ν’ αντλούν ή να ζητούν δύναμη από το άγνωστο. Ο τίτλος είναι απλός και κατανοητός, αλλά την ίδια στιγμή πεταμένος, δίχως βαθύτερο νόημα. Η ύπαρξη σεναριακής πλοκής είναι γεγονός, αλλά το προϋπάρχον μοτίβο δηλώνει παρόν σε όλη την ροή. Η λογική ανάπτυξης των ιδεών σχηματίζει ένα σενάριο με το ρυθμικό μέρος να βαδίζει μονοκόμματους δρόμους και τις κιθάρες να παίζουν δίπλα του, δρομολογώντας νέες εκτάσεις. Μακρά πορεία που κεντρίζουν τα riff, ποτίζοντας μ’ ευαισθησία το σύξυλο μοτίβο. Τα έξι κομμάτια δεν ψάχνουν νόημα στις αλλαγές πλοκής ή την metal δομή (που έχει πάντα αρχή, μέση και τέλος), αλλά συγκεκριμενοποιούν τη δράση τους στις παραφυάδες της χιλιομετρικής πορείας. Είναι σα να ‘χουμε δυο κινητήρες που δουλεύουν ταυτόχρονα, αδιάκοπα και συγκεκριμένα, δημιουργώντας έξαψη με σκοπό να ξυπνήσουν αλλόφρονα συναισθήματα. Δείτε το τελείωμα του “The Gate of Sulphur” όπου θα έρθει μια στακάτη αλλαγή, το άψογο ρυθμικό ξεσπάθωμα και το μελωδικό φινάλε του “Night’s Veil”, το εσωστρεφές “Blood to Murder”, την αλαφιασμένη μελωδικότητα του “The Key”, την καταστροφή του “Resurrection of Dead Curses” και το εξυψωτικό “Among Dead Rats”. Μακριά από το μόχθο για ποιότητα και true black metal σύλληψη. Στρώνει κρύα, ακιδωτή επιφάνεια που εμπεριέχει την Ασπρόμαυρη τριλογία των Darkthrone ως υποσυνείδητο ένστικτο, γραμμένη στη μαύρη ψηφίδα της ψυχή του. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να την ποθεί και να την λατρεύει, αλλά στην ουσία την ακυρώνει και την καταπατά.
Πρώτος Δρόμος:Μονόδρομος προς τη μήτρα της Ιδέας και τεράστια θέληση αποδόμησης του ασπρόμαυρου καμβά, όπου έστεκε, στέκει και θα στέκει απαράμιλλος κανόνας του Είδους.
2011-Vetala / Black Cilice
Εδώ έχουμε ένα 7ιντσο, με λιτό μαύρο εξώφυλλο. Στην πρώτη πλευρά οι Vetala , που είναι παλαιότεροι στη φάση και μέλη του Πορτογαλικού Black Circle, μαζί με τους Mons Veneris, Decrepitude, Irae and Rainha Cólera. Είναι πολύ συγκεκριμένοι στο Raw Black Metal που μοντάρουν στο “Victims! Never to Be Found!”, οπότε δεν κόπτονται για το αποτέλεσμα. Παλινδρομούν τον οργανικό τους ήχο και σχηματίζουν μια ευθύγραμμη πορεία, δίχως επαναλήψεις, που ζητωκραυγάζει το ανερμάτιστο. Αυτό που κάνουν με την κράση τους, είναι περισσότερο ένα γλέντι του Είδους παρά δημιουργία ύφους. Στην δεύτερη πλευρά οι Black Cilice με το «Moon of Murder», βγάζουν κομψή δόση του υλικού τους με κάποια αλλοπρόσαλλα σημεία που έχουν υπερθεματίσει. Μουντή περιπλάνηση με θαμμένα όργανα και φωνές από το υπερπέραν. Αντίδραση απέναντι στην τάξη και την τακτοποίηση με οριζόντια διαφωνία. Ένας μικρός κυκλώνας περιήγησης. Το “Moon of Murder” είναι το τελευταίο ανερμάτιστο σκουπίδι του Πορτογάλου, θυμίζοντας σε όλους μας για μια ακόμα φορά τα πρωτογενή συστατικά του μαυρομεταλικού πυρήνα.
Τέταρτο σταυροδρόμι:Δεύτερη ένωση σε Πορτογαλικό φόντο με τάση γι’ αποσύνδεση και όραμα την θρέψη του ακροατηρίου, με παράσιτα από τον πλακούντα του Είδους. Ο πυρήνας της οργανικής Noise λογικής, θα είναι πάντα ζωντανός, μιας και πηγάζει από το ασυνείδητο.
2012-Forbidden Citadel of Spirits / Black Cilice
Οι Τασμάνιοι (τιμημένη καταγωγή Striborg=Black Metal για πολύ μικρές ώρες, κυρίως ξημερώματα) Forbidden Citadel of Spirits παίζουν ένα καμένο Low-fi/ Low tempo Black Metal χωρίς επάρκεια, που δυναμιτίζει με την καμενιά του. Είναι κούφιο, μ’ ένα υπόκωφο riff να γουργουρίζει στο πίσω μέρος και φωνητικά που δρουν σε παραπλήσια μοτίβα. Μια ένταση θα έρθει απλά ως διάλειμμα μέχρι την επιστροφή στο αρχικό μοτίβο. Κάπως έτσι το «The Ritualistic Spiral» επιτυγχάνει σπειροειδή τελετουργία, με highlight το μονότονο «αμόνι» που βαρά προς το τέλος. Το «Telepathic Ceremony», είναι το πρώτο κομμάτι των Black Cilice που έχει Metal καταγωγή δομικά. Ένα riff έπαρσης κυματίζει στα τρίσβαθα και μια υπόκωφη, σχεδόν ανεπαίσθητη χρήση φωνητικών, σιγοντάρει. Η αποδόμηση ολοκληρώθηκε, το βασικό μοτίβο τους Είδους εμφανίστηκε. Είναι μια εξαιρετική αποτύπωση της ουσίας του Black Metal ήχου, κατά την διαδικασία της επανατοποθέτησής του. Ακραιφνές και μουντό στέκει ως λάβαρο στη έξοδο της κλεισούρας, παρφουμάροντας μ’ έναν χρωματισμό το σκοτάδι. Η τηλεπαθητική λειτουργία έρχεται μελωδικά, θέλοντας να παρουσιάσει μ’ αιθέριο τρόπο, άλλες αισθήσεις.
Πέμπτο σταυροδρόμι:Το εσωτερικό του ναού στο εξώφυλλο, ερμηνεύει με τον καλύτερο τρόπο, την ένωση του split. Η τελετή και το τελετουργικό του Black Metal, τύλιγαν πάντα το Είδος μ’ ένα πέπλο μυστηρίου. Είναι η συνειδητή προσήλωση του ανθρώπου στο ναό σε συνδυασμό με την φαντασιακή του σκέψη. Δυο διαφορετικές δυνάμεις, σχετικά αντίρροπες αλλά ομόθυμες.
2013-Black Cilice / Dead Procession
Οι Black Cilice επιστρέφουν με το «Gathering Human Bones», που φανερώνει μια παράξενη, εκκεντρική συνήθεια ή υποχθόνια σκέψη της μαυρομεταλλικής κουλτούρας. Είναι ένα σιχτίρισμα στη νοοτροπία του ανίερου και απαγορευτικού. Παράλληλα, μια πράξη που έγινε από πολλούς συνδαιτυμόνες της σκηνής. Η επαφή και η θέα των ανθρώπινων οστών, μετά τη σήψη του νεκρού σώματος, δίνει απλόχερα μια εικόνα του μέλλοντος. Μοιράζει θάνατο και ανυπαρξία φέρνοντας τον μελετητή αντιμέτωπο με το τέλος της ζωής. Προσωπικά δε έκανα και δεν θα έκανα κάτι τέτοιο. Ίσως το φαντασιακό μου είναι απόλυτα επαρκές για να έρθω κατάφατσα με το αποτρόπαιο, δίχως «εργαλεία». Μουσικά το κομμάτι είναι γρήγορο με την κιθάρα να ουρλιάζει, βγάζοντας την ένταση και την παραφροσύνη του ζητήματος. Η αλλαγή πλεύσης, παρουσιάζει εμφατικά την αλλαγή των συναισθημάτων, μετά την επιτυχή διάρρηξη του οστεοφυλακίου. Οι Dead Procession παίζουν τελετουργικό ambient, χωρίς δράση, με καθαρά φωνητικά από τη θέση του υποβολέα. Ιδανικοί για κλείσιμο, μετά το ξέσπασμα των Πορτογάλων.
Έκτο σταυροδρόμι:Σύζευξη σε παλαιολιθικά μοτίβα. Νυχτερινή σύμπραξη με τελετουργική θέληση για ανίερες κι εσωτερικής προέκτασης δράσεις.
2013-Wóddréa Mylenstede / Black Cilice
Οι Βρετανοί Wóddréa Mylenstede στο «Freorig Holt» γεννούν ένα μπάσταρδο αποπαίδι τσαπατσουλιάς με καπατσοσύνη στη άγαρμπη πορεία. Ερασιτεχνικός ήχος και στρεβλές συχνότητες. Στο εσωτερικό του όμως υπάρχει ρυθμός, μ’ ευθύγραμμο riff που βγαίνει ταχύτατο και διαβολικό, οπότε σου κολλά στο μυαλό. Είναι μια κίνηση που δίνει κράση στη χαοτική ηχητική προσέγγιση, θα χρησιμοποιηθεί ακόμα και όταν ο ρυθμός πέσει. Ο σεληνιακός μανδύας των Black Cilice, θα μας φέρει και πάλι κοντά με τον βασικό τους δρόμο, την πορεία με τα riff και τα φωνητικά που γεννούν μια υπόκωφη φλόγα. Είναι μελωδικοί, οπότε κρατούν πιο εύκολα το ενδιαφέρον. Ωστόσο αυτό που μοιάζει να τους απασχολεί, είναι να μένουν στο φύσημα του ήχου, κάνοντας μια τηγανιτή κρούστα που κοχλάζει και δίνει μια ηχητική τσιγαρόχαρτου.
Έβδομο σταυροδρόμι:Η Rehearsal «μη-παραγωγή» είναι λογική νοοτροπίας. Αυτό είναι το επιστέγασμα των early 10’s. Το Black Metal μπήκε, αλλά δεν έμεινε, σε νέες διακυμάνσεις. Συνεπώς για να προχωρήσει γίνεται εσωστρεφές, λατρεύει τα στεγανά και τελικά χρησιμοποιεί τον πρώτο τρόπο εκπομπής του, ως μανιέρα δράσης. Η Rehearsal «μη-παραγωγή» ήταν στα late 80’s-early 90’s ο τρόπος που εμφανίστηκε. Από τότε πέρασαν εικοσιπέντε χρόνια και το Είδος επέστρεψε και πάλι στη μήτρα εκφοράς, για να ξεκινήσει μια νέα πορεία από το μηδέν. Από το σημείο αυτό κι έπειτα δεν μπορεί να υπάρξει διήγηση με ιστορική λογική.
2013-Summoning the Night
Με δυναμικά μελωδικό σύγκρυο κι επισταμένη προσοχή εμβαθύνει το δεύτερο full-album. Η συνθετική επαγρύπνηση δίνει στα κομμάτια χειμαρρώδη εμβέλεια. Λειτουργούν κάτω από ένα πλαίσιο που κρατά τον ρυθμό, χρωματίζει με riff κι αποζητά το κρεσέντο ροής. Τα φωνητικά έχουν τρίτο ρόλο, βοηθώντας τις κιθάρες στην ανάπτυξη των συναισθημάτων. Όπως βλέπουμε στο εξώφυλλο, ο πρωταγωνιστής μας, δεν κόπτεται πλέον για δανικές δυνάμεις. Κρατά με πολύτιμο τρόπο το μαύρο βιβλίο (του Είδους) και μας δείχνει τον λαιμό του. Η ενστικτώδης αυτή κίνηση αποκαλύπτει την μεγαλειώδη νίκη απέναντι στο φόβο. Η υποσυνείδητη αυτή πράξη βγάζει δύναμη, κατανόηση των μυστικών κι αποκαλύπτει και μια δομική άνοδο στο υλικό των Black Cilice. Η μαγεία θα βρεθεί στον τρόπο επίτευξης της ατμόσφαιρας, αλλά και στο ποιόν της. Η κλήτευση της νύχτας στρέφει την live/rehearsal λογική ανάπτυξη σε μια εκτεταμένη έκφραση, μια ορμή που κρατά τις δυνάμεις του χάους με κλωστές μαριονέτας. Με τον τρόπο αυτό παίζει σε κάθε κομμάτι μ’ έκδηλο πάθος, λες κι είναι το τελευταίο του. Η αχόρταγη και συνάμα εκκωφαντική τάση δημιουργεί χαοτική ατμόσφαιρα που αυξάνει γεωμετρικά την πίεση στον ψυχισμό του ακροατή. Η αρμαθιά των απορροιών της παράνοιας κάνει το ταξίδι αλλοπρόσαλλο, γεννώντας σταδιακά όλο και μεγαλύτερη ταραχή. Έτσι κλυδωνίζει τον συναισθηματικό κόσμο του ακροατή με τριγμούς επικού χάους, κάνοντας κραυγαλέα αναπαράσταση στην υπεροχή της μαυρομεταλλικότητας.
Δεύτερος Δρόμος: Όποιος πότισε τη ψυχή του στην ατμόσφαιρα του Raw Black Metal, προσπέρασε την μουσική ως διάσταση, ανάγοντας το συναισθηματικό της τρύγο ως εμπειρία και μάθημα ζωής.
2014-Old Curses
Το compilation του 2014 έρχεται με αρκετό υλικό, από την demo περίοδο του Project. Προσωπικά πάντοτε έβλεπα τις συλλογές μ’ ένα και μόνο τρόπο. Άριστες αν έχουν μέσα τους τ’ άπαντα της μπάντας και «λίγες» όταν έχουν «best off» επιλογές, ακόμα κι αν είναι επιλεγμένες από τον ίδιο το μουσικό. Η συγκεκριμένη λοιπόν κυκλοφορία ανήκει στον δεύτερο δρόμο, μην μπορώντας ν’ αποδώσει πλήρως το μήνυμα.
2015-Mysteries
Το αφιέρωμα στους Black Cilice ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2014, δηλαδή πριν από έναν χρόνο και κάτι. Ποιος να μου λεγε λοιπόν, πως τελειώνοντας θα είχα στα χέρια μου όσα ακριβώς χρειαζόμουν. Δηλαδή, ένα νέο album και μια ιδανική αναφορά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στον πρόλογο, έκανα μια εκτεταμένη αναφορά στη «ζωή» και την άνοδο ενός project ή ενός συγκροτήματος. Αναφέρομαι, στο μοντέλο Abyss-Obscure-Underground-Hype-Overground-Oblivion. Οι Black Cilice πέρασαν με τα demo (αγροτικό) τους από την Άβυσσο στο Underground και πλέον να φλερτάρουν με το Hype, την οικοδέσποινα που καλωσορίζει κάθε μουσικό στον λαμπερό κόσμο του Overground. Πριν εξηγηθώ, θα πρέπει να κάνω μια απαραίτητη κι εκτεταμένη παρένθεση. Θεωρώ, πως οι περισσότεροι bloggers ή συντάκτες σε blogomagazines είμαστε σε πρώτο επίπεδο ανεύθυνοι ή σχετικά υπεύθυνοι, σε δεύτερο επιδειξίες αισθητικής και σε τρίτο ηθικοί αυτουργοί στην εξέλιξη ενός project.
Σε πρώτο επίπεδο όσοι παρουσιάζουν νέες δουλειές επιζητούν την πρωτοκαθεδρία αναφοράς. Το οποίο σημαίνει πως μπαίνουν στην διαδικασία να γράψουν ένα υποτυπώδες κείμενο, πολύ κοντά στην κυκλοφορία του promo ή ακόμα χειρότερα στην εκροή του Mp3. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι πρόχειρο και τυπικό, αδυνατώντας ν’ αποτυπώσει τα πεπραγμένα. Παράλληλα λειτουργεί ως επίβουλος, σε όσους ψάχνουν νέες κυκλοφορίες. Ας μην ξεχνάμε πως το Black Metal είναι συνυφασμένο με την αφάνεια. Κατά συνέπεια, οι περισσότεροι σκληροπυρηνικοί συνδαιτυμόνες του Είδους, αποφεύγουν σε μεγάλο βαθμό τις κυκλοφορίες με τα πολλά reviews ή το κουβεντολόι..
Σε δεύτερο επίπεδο όσοι παρουσιάζουν νέες δουλειές επιζητούν την αισθητική κλιμάκωση του blog ή του blogomagazine που έχουν ή συμμετέχουν. Αυτό σημαίνει πως καραδοκούν για να εξυψώσουν τον οποιονδήποτε θα εμπλουτίσει, με την αισθητική του επιμέλεια, τον δικό τους απάγκιο. Είναι μάλλον η χειρότερη υπό-ομάδα γιατί δε νιώθουν πως αυτό που κάνουν είναι η προβολή του έργου τρίτων προσώπων. Αντίθετα πιστεύουν πως στην ουσία προβάλλουν το δικό τους πρόσωπο/έργο, με μια ενοποίηση της αισθητικής άλλων. Κοντολογίς, καταλήγουν να περιγράφουν τον εαυτό τους μέσα από την πλειάδα των επιλογών τους και όχι τους μουσικούς.
Σε τρίτο επίπεδο όσοι παρουσιάζουν νέες δουλειές είναι ηθικοί αυτουργοί στην άνοδο και τη πορεία μιας μπάντας. Είναι προφανές πως η δημοσιογραφική/συντακτική προσπάθεια είναι σπουδαίο εργαλείο για τους μουσικούς. Ωστόσο είναι πολλές φορές τροχοπέδη για την ενημέρωση των ακροατών. Μπορεί τα κολλήματα όλων όσων γράφουμε να είναι ωραίο χαρακτηριστικό. Ωστόσο, σκεφτείτε πόσο σπουδαία είναι μια αναφορά ενός Project ανάμεσα σε χιλιάδες. Γιατί στις μέρες μας υπάρχει μεγάλος αριθμός μουσικών, οπότε μια και μόνο αναφορά, καρφώνει στο πέτο το παράσημο του ξεχωριστού.
Είναι προφανές πως το παραπάνω ζήτημα έχει δεκάδες σημεία που θα μπορούσα ν’ αναφερθώ και ν’ αναλύσω ενδελεχώς. Ωστόσο, πάντα σκέπτομαι να πλατειάζω μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Τελειώνοντας, θα ήθελα να υπογραμμίσω πως όλα τα παραπάνω δεν αφορούν τον γραπτό τύπο της μουσικής, δηλαδή τα περιοδικά. Κυρίως γιατί την τελευταία δεκαετία (χοντρικά) έχει μπει σ’ έναν διαφορετικό ρόλο. Αφού πέρασε μια μεγάλη περίοδος που ο γραπτός τύπος ενημέρωνε, πλέον καταγράφει αποστασιοποιημένα τη ροή των γεγονότων. Δεν είναι απαραίτητα καλύτερη ή ποιοτικότερη αυτή η ανάλυση, ωστόσο έχει το καλύτερο χαρακτηριστικό: «τα γραπτά μένουν». Οπότε η ανάλυση του γραπτού τύπου είναι διαχρονική κι επηρεάζει με διαφορετική δυναμική το ακροατήριο. Σκεφτείτε πως το internet σε βάζει γρηγορότερα στην διαδικασία ν’ αφουγκραστείς. Αργά ή γρήγορα όμως η πηγή της ενημέρωσης (η πρόταση), μπορεί να εξαφανιστεί. Αν δηλαδή μια ωραία πρωία πατήσω delete στην παρούσα ιστοσελίδα, δεκάδες σκέψεις θα γίνουν παρελθόν. Ποτέ όμως δε θα μπορέσω να κάνω κάτι παρόμοιο στις σελίδες του Metal Hammer που έγραψα και βρίσκονται σε διάφορα σπίτια. Το ρητό «τα γραπτά μένουν» κουβαλά την ουσία της διαχρονικότητας και κατ’ επέκταση την διαιώνιση μιας σκέψης. Σε αντίθεση με τον άυλο διαδικτυακό χώρο, που μπορεί να την εξαφανίσει σε στιγμή ή να την μεταλλάξει.
Ο Πορτογάλος λοιπόν άφησε φέτος τον κόσμο της Αβύσσου κι ενέδωσε στην πρόσκληση της Iron Bonehead. Ενός Label που έχω αποθεώσει στο Metal Hammer, εδώ κι ένα χρόνο, για τις αξιολογότατες επιλογές του. Οι Γερμανοί της Iron Bonehead, ξεκίνησαν στα late 90’s χωρίς συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης. Πέρασαν πολλά χρόνια και τελικά έφτασαν κάπου στα early 10’s να συνθηκολογήσουν με την βασική ιδέα της ακραίας μουσικής έκφρασης, που δεν είναι άλλη από την στήριξη του Underground. Το έκαναν μάλιστα με ιδιαίτερη προσοχή, που σημαίνει έμφαση σε Split και Ep κυκλοφορίες απ’ ότι σε full-albums. Παράλληλα, μας έκαναν την χάρη, να κυκλοφορούν δουλειές χωρίς μετάλλαξη του αισθητικού χαρακτήρα των projects, που λάμβαναν υπό την σκέπην τους. Κοντολογίς, βάζουν την ετικέτα τους, δίνοντας όμως τον χώρο στα projects να κινηθούν εικαστικά και ηχητικά με βάση την δική τους, προσωπική βαθμίδα.
Το σκηνικό στήθηκε με κανόνες γεωμετρίας. Ένα Project από την Πορτογαλία σκάβει λάκκο στην Άβυσσο της ακραίας μουσικής σκηνής, αποκτά έναν κύκλο συνοδοιπόρων φτάνοντας στις όχθες της Αφάνειας. Επιλέγει με ορθότητα να μπει σ’ ένα Underground label κι εκεί έρχεται μια δελεαστική αναφορά. Μια αναφορά που όχι μόνο συνηγορούσε με όσα σκεπτόμουν, αλλά ενέδιδε σε όσα φανταζόμουν, επιβεβαιώνοντας κι υπερθεματίζοντας τις πεποιθήσεις μου. Το Noisey έκανε ένα άρθρο για το «Mysteries» με τίτλο: «IS BLACK CILICE PRIMED TO RELEASE THE BEST ALBUM OF 2015? LISTEN TO «PRAYER FROM BEYOND» AND DECIDE». Το παραπάνω κείμενο έχει γραφτεί δεκαπέντε μέρες μετά την αποστολή του Promo mp3 (γιατί όλοι όσοι γράφουμε σε περιοδικά, λαμβάνουμε το ίδιο ακριβώς mail με τα promos) και όπως θα καταλάβετε έπραξε κατά γράμμα όλο το αρνητικό τρίπτυχο που ανέφερα. Γράφει και πρωτοπαρουσιάζει με τρόπο τυπικό και πρόχειρο, ενσωματώνει την αισθητική για να καρπωθεί την underground φύση της και τελικά φτύνει μια πράσινα χλέπα που ονομάζουμε hype για να τυλίξει ένα project στα δίχτυα του Overground-έστω κι αν αυτό το τελευταίο, δεν γίνει ποτέ πράξη. Ωστόσο, μια τέτοια αναφορά δημιουργεί σούσουρο, γύρω από το όνομα των Black Cilice. Ένα σούσουρο εντελώς ψεύτικο και δημιουργημένο. Πολύ απλά οι συντάκτες τέτοιων internetικών περιοδικών, παρακολουθούν τ’ underground labels και ξεφουρνίζουν λόγια επάρκειας για το προϊόντα τους. Δίχως κόπο ή περισσότερες σκέψεις.
Είναι φανερό πως ο κόσμος των media ψάχνει πάντοτε νέους καρπούς για να θρέψει την πείνα του, που δεν είναι η εξύψωση της τέχνης, αλλά η διαιώνιση της ύπαρξής του. Όσοι ψάχνουν για μουσικούς ήρωες, δεν στηρίζουν την ουσία της τέχνης, απλά ταΐζουν το ποίμνιο για να το έχουν δίπλα τους, ως τίμιο πελάτη. Ο σεβασμός απέναντι στον ακροατή ήταν, είναι και θα είναι ένας. Να του πεις την αλήθεια. Να μην τον εξαναγκάσεις με στολίδια να προβεί σε αγορές, που θα κοσμούν «και καλά» την δισκοθήκη του. Γιατί στην ουσία θα είναι άχρηστο υλικό, που νόμιζε πως πρέπει να έχει στην κατοχή του. Η αλήθεια λοιπόν είναι πως δεν υπάρχουν «Μεγάλοι» Black Cilice που τιμούν με την παρουσία τους, το απόκοσμο ιδεώδες του underground. Αυτό που υπάρχει είναι μονάχα μια πύρινη δάδα με δεκάδες δρομείς, που διαδέχονται ο ένας τον άλλον, σαν αυτούς με την ολυμπιακή φλόγα. Όπως εκεί έτσι κι εδώ, δεν έχει τόση σημασία ο δρομέας, αλλά η φύση και το νόημα της δάδας και της φλόγας που κρατά.
Το τρίτο full-album του Πορτογάλου μπαίνει με τρόπο που θα φέρει στο νου, τους Judas Iscariot αλλά εμβαθύνει αμέσως στην τροπολογία των Black Cilice. Τα φωνητικά στέλνουν μια γοερή μελωδία από το βάθος, τα riff βαδίζουν αγέρωχα και η πορεία συνεχίζεται. Το ανδρείο rehearsal έφτασε την κρίσιμη μάζα και ήρθε η ώρα μεταγλωττίσει ένα ακόμα μέρος του. Ο τρόπος είναι τελικά ευκολότερος απ’ όσο πίστευα και το αποτέλεσμα, εύγλωττο. Τα κομμάτια έχουν δυο παράλληλους δρόμους, είναι το βασικό μοντέλο δράσης που γουργουρίζει ατέρμονα και μια σταθερή γραμμή που συνοψίζεται σε κάποια riffs, συν το ρυθμικό μέρος, που προχωρούν ανεμπόδιστα στην ευθεία. Προφανώς αυτά τα δυο μέρη δεν είναι ξεχωριστά αλλά αναπόσπαστα και συνδεδεμένα κάτω από τις ίδιες συχνότητες. Η αποκάλυψη του παντρέματος θα φανεί ολοκληρωτικά στο “the Truth”, που έχει και μια παραπάνω ικμάδα έντασης. Από εκεί και πέρα ο εσωστρεφής κυκεώνας των Black Cilice βγάζει ακόμα πιο έντονες στιγμές σ’ ένα σχεδόν instrumental ταξίδι, γεμάτο ξυραφιές και ωραία προσαρτημένες μελωδίες που θα συγκινήσουν. Είναι ένας κουρνιαχτός έντασης και αλύτρωτης ηδονής που αμβλύνει τις γωνίες κάνοντας αιχμηρότερες τις άκρες, μια οδοστρωτήρια (οδοστρωτήρας + σωτήρια) παρακέντηση του Raw Black Metal. Τα τρία τελευταία κομμάτια είναι η σπουδή του Πορτογάλλου στο ύφος και το Είδος, κάτι που θα φανεί και στο εικαστικό μέρος. Η φιγούρα στο εξώφυλλο απλά γέρνει, βάζει το χέρι στην καρδιά και διαγράφει έναν σαρδόνιο γέλωτα, που μάλλον πηγαίνει προς όλες τις κατευθύνσεις..
Τρίτος Δρόμος: Η είσοδος στο Underground είναι, για τους θιασώτες της Obsure αναζήτησης, μια παραπάνω γνωστοποίηση. Στην ουσία ο δρόμος προς την αναγνώριση είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν αφορά τον μουσικό, αλλά τους αναλυτές. Γιατί είμαστε οι βασικοί υπαίτιοι αυτής της εξερεύνησης και ανάδειξης που πάντα συνοψίζεται στην αδικία. Μια αδικία που έρχεται από το πενιχρό ψάξιμο και τον μικρό κόπο αναζήτησης, αφήνοντας, δεκάδες ικανούς στην αφάνεια και την λήθη.
Το να περιμένεις καλά ή έστω ενδιαφέροντα μουσικά νέα στις μέρες μας, φαντάζει για μένα ως όνειρο θερινής νυκτός. Ναι! είμαι τόσο elitist prick όσο μπορεί να φαντάζεται ο καθένας σας και απείρως περισσότερο, οπότε μεταβολή και δρόμο σε αυτό ακριβώς το σημείο. Γι’ αυτούς που έμειναν, συνεχίζω…
Μια κριτική σε ένα από τα shows της βρετανικής περιοδείας Emperor/Cradle of Filth/Mourn ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα της σχέσης μου μαζί τους λοιπόν και η πρώτη από τις ατάκες τις οποίες έχω κρατήσει στη μνήμη, για τους Cradle, βρισκόταν εκεί μέσα, σε εκείνο το live report: (« Cradle of Filth bamboozle their way through some Necrosanct–style death metal while the singer has something that suspiciously looked like Ribena dripping off his mouth»). Για τους Emperor η ετυμηγορία ήταν “complete and utter shite”, οπότε εύκολα αντιλαμβάνεσθε ότι όταν μπροστά σου γράφεται ιστορία, δεν είναι πάντα σίγουρο ότι δύνασαι να το συνειδητοποιήσεις.
Τ’ απόνερα της ιστορίας αυτής πολλά. Η πρώτη εξέλιξη ήταν ότι δεν ξαναείδαμε ποτέ στους Cradle τα αδέρφια Paul και Benjamin Ryan. Μαζί με τον επίσης αποχωρήσαντα εκείνη την περίοδο Paul Allender (ο οποίος μετέπειτα ξαναγύρισε στους Cradle) και τον Darren White που εκείνη την περίοδο είχε αφήσει πίσω του τους Anathema, φτιάχνουν τους The Blood Divine (λογικό το συμβόλαιο με την Peaceville). Μετά το 1997 και τη διάλυσή τους, ο Paul ασχολήθηκε με την οργάνωση συναυλιών και το promotion συγκροτημάτων. Με τον Paul γνωριστήκαμε καλύτερα μετά από μια συναυλία- Halloween party των The Blood Divine, σ’ ένα μικρό club ενός γειτονικού χωριού του Colchester και από τότε βρεθήκαμε πολλές φορές να πίνουμε στην ίδια pub (στη λατρεμένη όλων μας The Hole in the Wall, η μισή ακραία σκηνή της Αγγλίας, στα μέσα των ‘90s, εκεί κατέβαζε pints). H παρουσία μου στο Metal Hammer αποτέλεσε αφορμή για να έχουμε καλή επικοινωνία˙ μιλούσαμε για καινούργιους δίσκους και επερχόμενα gigs, θέματα που είχαν να κάνουν με την οργάνωση συναυλιών και το κοινό που πάντοτε έμοιαζε να αποτελείται από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους. Μέχρι και κάσες με μπύρες, υπό βροχή, για τους The Haunted κουβαλήσαμε παρέα στη συναυλία τους, που οργάνωσε ο ίδιος στο Camden Underworld. Σε καμία, όμως, στιγμή δε θέλησε να μου αποκαλύψει τους λόγους που αυτός και ο αδερφός τους βρέθηκαν εκτός Cradle, όσο και αν προσπαθούσα να φέρω τη συζήτηση στο τότε. Ο καθένας ας κάνει τις υποθέσεις του, εγώ έχω ήδη κάνει τις δικές μου. Θεωρώ λοιπόν ότι τ’ αδέρφια πίστευαν ότι ο δικαστικός αγώνας που βρισκόταν σε εξέλιξη είτε δε θα έπρεπε να είχε επιλεγεί ως λύση, είτε θα προκαλούσε τη διάλυση του συγκροτήματος, οπότε επέλεξαν να αποχωρήσουν (μπορεί και να μην ήταν και τόσο ήρεμα τα πράγματα, αλλά ας μην πάμε στο χείριστο σενάριο αναγκαστικά, γνωστό ότι όλοι πετούν τη σκούφια τους για ίντριγκα αλλά μέχρι εκεί) για να μη βρεθούν χειρότερα μπλεγμένοι, αλλά και για μπορέσουν να συνεχίσουν να παίζουν μουσική.
Υ.Γ.: Το καινούργιο Dusk μου χάρισε μία από τις πιο δυνατές στιγμές στην πλέον λατρεμένη μου συνήθεια, την αγορά μουσικής. Ήταν καλοκαίρι του 1996 και το album ετοιμάζεται να βγει από την MFN, η οποία έχει βομβαρδίσει τον αγγλικό μουσικό τύπο με διαφημίσεις. Στο Colchester υπάρχει ένα μικρό ανεξάρτητο δισκάδικο, το Time Records (R.I.P.), το οποίο διανέμει αποκλειστικά όλες τις αγγλικές εταιρείες και έκανε και δικές του metal διανομές. Έχοντας ήδη αποκτήσει οικειότητα με τον ιδιοκτήτη γνωρίζω ότι θα έχει το album από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του και περιμένω να έρθουν οι κόπιες.
Υ.Γ.3: Αυτή την άθλια και βρωμερή κατσαρίδα που μαγαρίζει το εξώφυλλο, το μόνο που αξίζει να της κάνεις είναι να την ψεκάζεις με Teza. Βέβαια και το εξώφυλλο του 1996 νομίζω ότι πλέον δε δείχνει τόσο εντυπωσιακό όσο έδειχνε τότε, αλλά το διακρίνει ακόμη μια καλαισθησία. Δυστυχώς το μεράκι πια δεν περισσεύει, ξέφτισαν όλα κι έγιναν φτηνιάρικα και σκαρωμένα στο πόδι.
